Wat Suan Mokkh

Na een lange, lange tijd (meer dan 10 jaar) er over nagedacht te hebben, voelde de tijd nu rijp voor me om terug te keren naar Thailand met een bepaalde reden. Niet om te duiken of de jungle in te gaan. De hoofdreden was om een Vipassana stilte retraite mee te maken.

Tien dagenlang niet praten, geen alcohol, koffie, frisdrank, sex, telefoon, boeken of internet. Met twee vegetarische maaltijden per dag, tekst en uitleg over Theravada boeddhisme en meditatie. Behalve de prikkels uit de natuur, zo min mogelijk externe prikkels/afleidingen.

Het retraite was in een “Forest Wat”, een tempel in het bos. Dus wel een beetje jungle 🙂

Benieuwd wat en wie ik bij mezelf zou ervaren. Nieuwsgierigheid, open staan voor…wat dan ook.

Zo ging ik op pad met, zoals inmiddels wellicht bekend, alleen handbagage. Zonder foto of filmcamera. Voor de liefhebbers volgt een filmpje, achteraf geschoten, met de uitrusting 🙂

Drie sets kleding (één aan, één reserve en één set met “korte” broek), een sarong, wat toiletgerei, mijn EHBO set en wat andere nuttige onderdelen, zoals naald en draad die mijn “possibles kit” vormen in een mini Trangia mess tin. Al met al heb je uiteindelijk niet veel nodig, althans ik niet.

Voor de tijd buiten de tempel had ik wel mijn telefoon, tablet en e-reader mee genomen. Een tablet leest echt niet zo comfortabel als een e-reader, dus dan maar “dubbel”. Mijn tablet leest wel comfortabel hoor ik nu velen zeggen/denken… Tuurlijk… Lees vier tot zes uur op je tablet achter elkaar en vergelijk het gevoel in je ogen met het vier tot zes uur lezen op een e-reader! Dan heb ik het nog niet eens over de batterij duur…

Met twee stop-overs was het een kwestie van rennen en zelfs sprinten tussen het vliegen door om de volgende vlucht te halen, om zo uiteindelijk in Thailand aan te komen.

Voor de tijd in de tempel, hoopte ik nog een mooie zee kayak tocht te gaan maken van een dag of zes, hetgeen helaas niet door kon gaan. Die dagen bracht ik lezend en genietend van het mooie weer,  het lekkere eten en “performing the art of nothing” door.

Pic from Wat Suan Mokkh official website

Afijn op 30 januari stapte ik ‘s ochtends in de bus om zo in Surat Thani te komen, vandaar overgestapt in de ‘songtaew’ (lokale kleine bus met twee (song) banken), op weg naar Wat Suan Mokkh, waar ik om ongeveer 14.45 aan kwam.

Goed dus dat ik al op de 30e ging want als ik wat vertraging had gehad op de 31e en na 15.00 was aangekomen, kon ik niet meer toegelaten worden in het klooster!

Door Yoshi, die daar als vrijwilliger werkte, kreeg ik “kamer” 250 toebedeeld. Hij gaf me een hangslot met sleutel en de instructie om muggennet en deken op te halen in een voorraad kamer. Het hangslot verving ik door mijn eigen cijferslot. Dan kon ik ook geen sleutels verliezen.

Kamer? kamer? Cel zul je bedoelen. Cel, wat zeg ik, de gevangenissen in Nederland zijn luxueus in vergelijking!

Mijn kamer was een betonnen ruimte van ongeveer 3×3 meter, een houten tafel van 1,5×3 meter dat als bed fungeerde met daarop een rieten mat. Deze veredelde placemat stelde het matras voor. Een glanzend blok hout met een holling voor de nek lonkte als kussen.

In Celblock #2 (eeh dorm 2), bevonden zich achterin 9 toiletten en een ‘douche ruimte’. Verder waren er aan de zijkanten nog zes (of acht?) bassins opgesteld waar je ook kon douchen. Denk nu bij douche niet aan de westerse douche waarbij er warm water uit de muur komt, al dan niet met een flexibele slang. Nee dit was “mandi stijl”. Met een kleine schaal water, schep je uit het bassin wat water en dat giet je over je heen. Inzepen indien van toepassing en daarna herhalen om uit te spoelen.

En ik… ik was er blij mee. Simpelheid! Zoals mijn vriend Preben ook al zei: Life is so comfortable, that it is uncomfortable.

De eerste acht dagen was het schema als volgt:

04:00 Opstaan bij het luiden van de gong/bel

04:30 Dhamma talk. Ofwel uitleg over Boeddhisme (Engelstalig)

04:45 Zittende (of staande) meditatie

05:15 Yoga

07:00 Dhamma talk & meditatie

08:00 Ontbijt en taken

10:00 Dhamma talk

11:00 Meditatie (Zittend of staand)

12:30 Lunch en taken

14:30 Meditatie (Zittend, staand en lopend)

17:00 Chanting

18:00 Kop thee/milo [lichte chocomelk achtige drank)

19:30 Meditatie (Zittend, staand en lopend)

21:00 Terug naar je kamer … ofwel… tukken

Nou, die blokken meditatie, daar kreeg je natuurlijk wel wat uitleg bij en zeker in het begin was het prettig om je zithouding te kunnen wisselen en eventueel te gaan staan.

Aan een ieder wordt gevraagd of ze willen helpen bij de dagelijks terugkerende taken. Zelf koos ik, vrijwillig dus, om de negen toiletten in Dorm 2 elke ochtend schoon te maken. Een klusje waar de meeste mensen het liefst niets mee te maken willen hebben. Laat mij maar “good karma” points sparen 🙂

Zowel eten als lunch, als de avond drank, worden gezamenlijk genuttigd in een grote Dining Hall. Bij het eten wachten we zwijgzaam en geduldig tot ook de laatste bij het “lopende buffet” zijn/haar eetschaal heeft gevuld voordat we aanvallen. Bewust koos ik hier voor een kleine hoeveelheid, om het lichaam te laten wennen aan minder voedsel en om bewuster te zijn van wat je eet, wie er niet eten etc.

De zittende meditatie vind voornamelijk plaats in Meditation Hall #5. Dit is een zandvlakte in het bos met een dak dat voor schaduw of bescherming tegen regen zorgt.

Pic from Wat Suan Mokkh official website

De mannen zitten links, de vrouwen rechts. Iedereen houdt de plek die hij/zij als eerste kiest. Met plek voor 90 mannen en 90 vrouwen was het bij lange na niet vol.

Na de twee a drie dagen raak je een beetje gewend aan het ritme. Het gebrek aan het praten met elkaar zorgt er voor dat je heel bedachtzaam om gaat met je medemens. Je loopt rustiger en voorzichtiger om iemand heen bijvoorbeeld. Of je wacht juist even om die ander voor te laten gaan.

Na drie dagen, ontstaan op sommige plekken in Meditation Hall #5, lege plekken. Dit van mensen die het stilte retraite voor gezien hielden. Wie het was, wat de reden was e.d, je komt het niet te weten. Achteraf blijkt dat bijna iedereen elkaar in gedachten een bijnaam had gegeven. Jet Li, Mohawk, Koyak, Lekker ding1, Lekker ding2 eeh o nee dat laatste deed ik alleen  🙂 of bekende ik alleen.

Tussen twee blokken in, had je wat vrije tijd, bijvoorbeeld om je was te doen of wat slaap in te halen.

Na alle outdoor trainingen, het slapen in Indonesische busjes en meer, had ik eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik er vier nachten over deed om te wennen aan die houten rechte plank die het bed vormde. Dat je heup botten wat pijnlijk worden was te voorzien. De ribbenkast vond het slapen op de zij toch nog minder. Het houten kussen was overigens verbazingwekkend comfortabel.

Zo lag ik dan ook tussen twee blokken door ‘ff bij te tukken’. Door de kloosterbel schrik ik wakker en ik hoor mezelf hardop in het Nederlands zeggen “Gotver is het al weer zo laat…” Terwijl ik mijn hand voor m’n mond sla, wordt ik me heel erg bewust van het feit dat ik sprak en dat dat raar klinkt en voelt.

Langzaam komt de negende dag in zicht, waarvan het schema nog niet bekend was gemaakt. Mijn inschatting was dat dit een complete ‘vasten-dag’ zou worden en dat ze dat niet vertelden om niet iedereen weg te jagen.

Verbazingwekkend namelijk hoeveel mensen er met voedsel bezig zijn. Bang dat ze te weinig krijgen, zie ik ze soms tot wel drie keer opscheppen tijdens de lunch en dan probeer je daar niet over te oordelen…. da’s niet altijd makkelijk niet.

Dag negen… tsja… het was een dag die bestond uit één stevige maaltijd, het ontbijt. De rest van het ochtend programma was als altijd. Alleen in de middag gingen we “monnikenwerk” doen.

Deze maand bestond dat uit het onderhouden van meditatie paden in een ander deel van de jungle. In ploegen waren we zand aan het scheppen, dit over jungle paadjes verplaatsen in traditionele emmers om dit uit te strooien en het pad begaanbaar te maken/houden.

In die hitte en met veel minder voedsel bleek dit voor de meesten geen enkel probleem. Wel vreemd dat ik bij het schoonmaken van de toiletblokken opvallend veel lege wikkels van muesli repen etc. vond 🙂

Op de avond van de tiende dag, kon je eventueel naar voren komen bij de avond meditatie sessie om te spreken waar je in dit retraite tegenaan was gelopen, hoe je het hebt ondergaan of wat dan ook. Zelf koos ik ervoor om dit niet te doen. Nu nog niet goed wetend of ik mijn Ego daar nou een plezier mee deed of juist niet 🙂

Wat er wel gezegd is, hou ik voor me. Mijn buurman die al tien dagen naast me zat ging echter wel naar voren en sprak in het Engels: “Hello, I am Ami, from Amsterdam, this is…..”

Afijn… na de laatste nacht en een korte ochtend meditatie sessie, mocht de stilte verbroken worden. Dus ik stel me, in het Nederlands voor aan mijn buurman Ami. Die reageert in plat Amsterdams (accent er zelf bij horen) “Krijg nou wat! Da’s lache! Hoe is het man! Ik dacht dat …”

Verbazingwekkend is de herrie die ik hoor van bijna alle anderen die beginnen te spreken met de mensen om hen heen. Zelf ben ik nog wat terug getrokken en besluit na wat stil napraten met de ‘directe’ buren en de staf, afscheid te nemen van Wat Suan Mokkh.

Na een tijd Ying, is het tijd voor Yang in Patong, dus een drankje hier en daar, een nieuwe tattoo, nog een drankje enzo en ik kom de tijd wel door 🙂

De eerste keer zo’n retraite is goed bevallen. Wanneer en waar dit retraite een vervolg krijg weet ik nog niet. Met een wee gevoel stap ik uiteindelijk in de taxi naar het vliegveld om (tijdelijk) afscheid te nemen van Thailand.

I’ll be back…..