Donderdag 02 –
Zondag 19 Oktober 2003
Vorig reisverslag: Indonesië; Bali 1
Volgend reisverslag: Maleisië 2
Reisverslag
Eenmaal in Makkassar (Sulawesi) aangekomen is de kater wel verdwenen, net als die vlucht naar Phuket vanuit Bangkok 😉 Makassar… ja een ‘grote stad’ waar ik geen trek in had. Dus direct van het vliegveld naar het busstation. Bestemming: Rantepao.
Populairder gezegd: Tana Toraja.
Bekend van de begrafenis rituelen waarbij de nodige dieren geslacht worden en de tau-tau’s. Mochten er mensen/kijkers tussen zitten met een gevoelige maag… sommige foto’s kunnen schokkend zijn… niet alleen voor kinderen…. En terwijl ik dit tik besef ik me dat ik de foto’s nog niet eens heb kunnen uploaden 🙁
Afijn Rantepao…Tanaj Toraja… in 2 dagen langs rijstvelden, over bergen, door dalen en jungle heen getrokken. Slechts 1 keer ga ik genadeloos op m’n plaat. Enkel diep belandt ik in het rijstveld. De camera blijft heel en droog. Hati hati (“Opgepast”) is wederom de boodschap.
De enige schade is een nieuwe wond op mijn linker scheen. Ach dat staan er straks drie littekens onder elkaar…. nog even en ik kan boter, kaas en eieren gaan spelen….
Een overnachting in een dorpje waarbij ik slaap in het voorste deel van een traditioneel Toraja huis. Dat deel is volgens oude procedures (Nee niet ISO…) voor de gasten. Met rijst en de Sulawesi/Toraja versie van “beef jerkey” (Gedroogd vlees) als lunchpakketje in een soort bak/eetpapier trek ik verder. Eenmaal terug in Rantepao doe ik een wasje. Ja Shir, zo blijft dat shirt dus wit 😉
Ik stort voor een welverdiende powernap in mijn mandje terwijl de zon genadeloos mijn was droogt. Ik hoop dat ik alles goed heb uitgespoeld. Staat erg vreemd anders bij de volgende regenbui 😉
De dag erop bezoek ik met een local guide naar Lemo, waar enkele graven en rotsbalkonnen met tau-tau’s zijn. Dit doen we erg vroeg in verband met lichtval op de graven en de temperatuur. Voor een specifieke uitleg van tau-tau’s, rituelen e.d….ja daar zul je in dit verslag tevergeefs naar zoeken. Daar is genoeg in boeken, gidsen en vast ook op het internet te vinden.
Daarna vervolgen we onze weg naar een begrafenis. Onderweg een geschenk gekocht voor de familie van de overledene…..een slof sigaretten…’s lands wijs, ‘s lands eer…. Blijkbaar stond de overledene in hoog aanzien want het is een drukte van jewelste met varkens, buffels en andere geschenken. Terwijl ik een uitleg krijg over de rituelen wordt het eerste varken gekeeld en in stukken gehakt. Het vlees gaat in een (groene) bamboekoker, met wat bloed en dat word tegen een vuurtje aangezet.
In de tussentijd gaan de overige rituelen gewoon door. Normaal gesproken wordt de eerste buffel pas op de tweede dag van het begrafenis feest geslacht. Men is druk in de weer om wat palen in de grond te huiten. Een buffel wordt voorgeleid. Zoals een klein stadion zit iedereen om een veld heen. Familie, dorpelingen en gasten, iedereen heeft een eigen plek.
De gasten…. behalve deze Belanda is er nog een Belanda aanwezig. Belanda (Holland) wordt hier gebruikt zoals ik op Java het woord Boele hoorde gebruiken. Westerling/Europeaan/Witneus. Boele zal wel een verbastering zijn van Belanda. Ja die Hollanders hebben een aardige invloed hier gehad. Zoals later iemand mij verteld is het inderdaad vreemd dat met zoveel misdaden, de bevolking nog steeds vriendelijk is tegen Ollanders….vriendelijker dan tegen anderen….
De andere Belanda was een Duitser met een ietwat gevoelige maag. Hij lag het merendeel van de begrafenis naar het dak te staren met z’n handen op z’n buik, slechts nu en dan omhoogkomend voor een foto. Het kelen van de buffel, opvangen van het bloed, villen en verdelen van het vlees was erg indrukwekken. Je waardeert je stukkie vlees zoveel meer….vind ik dan….
Als het varkensvlees in de bamboestok gaar is, wordt ook de rijst rondgebracht. Speciaal ‘eet papier’ en iedereen krijgt rijst en vlees…. Ja de toeristen dus ook, alletwee….. Christiaan, de oosterbuur bedankt zo beleefd mogelijk…. Aan mij om de eer te redden dus…. Een van de locals vouwt behendig een soort voerbakje…. dat is makkelijk…. Rijst en vlees erin en smikkelen maar….Eten doe je dus met je rechterhand…. en zo molenwiek je rijst en vlees naar binnen.
Varkensvlees…. dat had ik al een paar maanden ofzo niet op. Kolere wat vet…. nou niet echt dat je zegt “goh…doe mij nog een schaaltje….” Beleefd schraap ik mijn papieren bakje leeg. Geobsedeerd probeer ik nu zelf zo’n bakje te vouwen, hetgeen lukt…. functionele origami zullen we maar zeggen. De eer blijkt inderdaad gered te zijn….nu eens kijken of die witneus ook tuak naar binnen werkt.
Ja hoor kom maar op met dat spul denk ik. Een soort rijstwijn. Mwoh… niet onaardig…. helaas krijg ik maar 1 glaasje…. op 1 been kun je niet lopen denk ik nog maar ik weet me te gedragen. Enne ik ben helemaal geen witneus…
Per bemo (openbaarvervoer minibusje) kom ik in mijn hotelkamer terug. De volgende ochtend vertrekt mijn bus om 09.00 uur naar Tentena. Ik ontbijt om een uur of half 8. Ja ik durf het bijna niet te zeggen maar ik sta op tussen 06.00 en 07.00… ben toch wakker vanaf een uur of vijf.
En mijn bus staat voor de deur…. Nou breekt mijn sandaal eeh… klomp… een bus die te laat vertrekt…ja logisch… ik zit ten zuiden van Rotterdam… maar anderhalf uur te vroeg?!?!?!?!? Ja… er waren maar 5 andere passagiers dus…. en ik werd opgehaald….hoefde niet eens naar het busstation te lopen… ok dan!
Tentena ligt vlak bij Poso…3 jaar geleden het toneel van bloederige onlusten. Nu al een jaar geen problemen geweest dus ik reis er door heen om zo bij de Togean eilanden aan te komen. Via Tentena naar Ampana, waar de boot vertrekt. In Ampana moet ik overnachten…. ‘s nachts floept het licht aan op mijn balkon en ik hoor gestommel.
HEE roep ik klaar wakker. Ik had met een mij nog onbekende voorzienigheid mijn deur van buiten voorzien van een wasrek obstakel en van de binnenkant uit met een tafeltje geblokkeerd. Waarom… ik zou het niet weten maar toen ik dus op die manier wakker schrok was ik wel blij. Zeker toen ik door een de ramen piegde en een vent zag lopen met een volautomatisch geweer in z’n jatten. Korte broek, geen shirt…
SHIT…..
Hij pakt een tas en loopt naar een boot…gele boot… aan de zijkant worden langzaam zwarte letters zichtbaar… POLISI…pffffff kolere dat was ff benauwd moet ik zeggen. Later zie ik veel en veel meer militairen en politie. Dit in verband met een bezoek van Megawatti aan de Togeans……
De 5 uur durende boottocht naar Wakai verloopt verder zonder noemenswaardigheden. Daar aangekomen stap ik na een lunch en een klein regenbuitje over in een ander bootje om op Kadidiri te belanden.
Ik verblijf in een beachhut met ontbijt (stelde weinig voor), lunch en diner (ok) en koffie/thee voor een 7,5 euro. Kijk dat gaat goed zo met dat budget. De duikbasis… 25 US$ per duik…. althans…dat is de normale prijs volgens de folder… en dan meer dan 4 duiken dan wordt het 20 US$.
Nou ach… dat kan er ook nog af… zeker als ik de duiken voor 15 US$ per duik krijg en dan 5 duiken en 1 gratis…. Het is hier erg koraalrijk nog. Klein spul “(ghost)pipefish”, frogfish, zeepaardjes, slakken en het grote spul is allemaal aanwezig. Schildpadden, haaien (witpunt en grijze rifhaaien).
Helaas geen hamerhaaien en tijgerhaaien kunnen ontdekken, dat moet dan maar op Sipadan gebeuren 😉 Ik vermaak me verder wel.
Na 5 dagen vertrek ik van Kadidiri Paradise. Helaas heb ik Ben (zie Java verslag) niet kunnen ontmoeten. Van Kadidiri vertrek ik met Jimmie (Canada) naar Wakai om zo weer in Ampana te belanden. Manado en Bunaken ga ik deze keer niet halen. Ik moet 22 oktober het land uit zijn (visum verloopt en is niet te verlengen).
Dan maar in maart/april 2004 (Jan: het staat genoteerd…. als het mag van mijn baas en als ik de hond niet hoef uit te laten of de dakgoot leeg moet vegen of de heg moet snoeien of…. hahahaha Afijn… op Wakai aangekomen blijkt er die dag helemaal geen boot naar Ampana te gaan…. ho ja wacht toch wel… de vrachtboot neemt ‘s avonds ook passagiers mee terug….
We doden de tijd wat en net als we naar de vrachtboot willen gaan lopen komt er een Belanda de pier afzeilen…. BEN…. krijg nou rood haar… We praten wat bij, hij nodigt me uit voor een feest in Katupat (ander dorp/eiland).
SHIT…. nee na lang nadenken moet ik dit feest met geit aan het spit en de nodige alcohol (dat is lang geleden….) toch aan mij voorbij laten gaan…. Immigrasi vindt dronkenschap en je boot missen vast geen goeie reden om niet op de 22ste het land uit te zijn.
We drinken een biertje en we wisselen wat reisverhalen uit. We blijken elkaar net op 2 dagen te zijn misgelopen voor Bali en nu de Togeans. Kennet(h?) is een kameraad van hem uit Denemarken en heeft zijn eigen resort daar…. mmm… zal ik toch eens na gaan denken over werkvergunning hier?
Ben vertelt dat er weer wat problemen zijn in Centraal Sulawesi, Tentena en Poso. Drie jaar geleden kwam het tot een uitbarsting, zoals eerder gezegd. Zo’n 10.000 (ja TIENDUIZEND!) mensen werden toen afgeslacht. Er werd gevoetbalt met hoofden, lichamen dreven in Poso meer en de rivier kleurde rood. En nu… vechten in Tentena, 8 mensen vermoord in Poso…. een gespannen situatie dus. Enne… mijn bus van Ampana naar Palu gaat via Poso.
Niet geheel relaxed zeg ik Sampai Jumpa (tot ziens) tegen Ben & Kennet(h) en zij vertrekken per speedboot. Onze vrachtboot komt laat aan. Met wat omwegen kloppen we aan bij een homestay. De vader van de eigenaresse laat ons binnen en vertelt eveneens over de onlusten, bussen die met stenen bekogeld worden e.d.
Gaat mijn bustocht nogwel door… zoveel wegen naar Palu zijn er niet….sterker nog…er is geen andere weg…of weer een boot en… pfff. Nou ja mocht ik hier gestrand zijn dan is dit wel een grondige reden voor Immigrasi denk ik….
‘s Ochtends vertrekt ook deze bus een uur eerder…. aha… maar deze bus pikt eerst wat andere mensen en vracht in Ampana stad op alvorens te vertrekken naar…. slik…. Poso…. De bustocht verloopt over een keien & rotsblokkenweg, varierend in grootte van een golfbal tot een flinke krat bier, onderbroken door hier en daar een stuk vlak asfalt. Een uur later mindert die chauffeur wel erg veel vaart….sterker nog… de bus komt tot stilstand…
Iedereen de bus uit…mister Johan… ke Palu ja? Ja antwoord ik en ik wordt over een opgedroogd waterlelieveld geleid, over een uitgeholde boomstamkano en belandt in een ander bootje. En zo komt de hele bus over…..
Een boot naar Poso/Palu????
Uiterst bloelkoedig vraag ik in mijn goeiste Bahasa Indonesia om uitleg. O de brug is even verderop weggespoeld dus we moeten ff een stukkie per boot en dan mister Johan, zo verzekert iemand mij, weer in een andere bus verder. Ja m’n hoela zal je bedoelen…. er is gewoon echt de pleuris uitgebroken en dat wordt zoveel mogelijk stil gehouden. Die gedachte ging pijlsnel door me heen.
Die gedacht kon ik even later laten varen (leuke woordspeling), toen we vanaf de boot zagen dat er duidelijk “geen brug” was die er pas nog wel was. Ja het was een flink stortbuitje… en die brug daar ben ik een week geleden nog overheen gegaan….Nou ja… met een uur vertraging vertrekt de bus voor de volgende etappe….om niet veel later wederom tot stilstand te komen….
Er wordt wat gesleuteld bij het rechtervoorwiel. Een medepassagier spreekt: “Panne, reparasi rem” en zoekt de engelse woorden. Dat is niet nodig deze keer. Erg duidelijk…. Ja de remmen zijn wel belangrijk. De chauffeur probeert berg afwaarts namelijk z’n verloren tijd in te halen enne… ik zit mij statistisch te vaak aan de uitzaag/val-in-ravijn-kant.
We zijn in de buurt van Poso… de beschadigde voorruit van de bus staart mij aan…. Ja er gaan dan een hoop gedachten door je heen….Gelukkig kom ik na 15 uur krampachtig bussen met de Jawa Indah Company aan in Palu. Ook hier moet ik weer iemand uit bed kloppen want het is net na twaalven en alles is donker in mijn hotel. Al met al een 2 uur vertraging….In Palu besteed ik mijn tijd met het maken van verslagen en het emailen met diverse andere mensen. Pff… ik heb een ticket weten te bemachtigen voor de boottocht.
Van Panteloan (zeg ff Palu), via Toli Toli (alles nog op Sulawesi), vertrek ik de 18e, ‘s ochtends vroeg naar Tarakan (Kalimantan, Indonesisch Borneo). Vandaar de grens over naar Tawau, Sabah… Maleisie… dat kunnen jullie (hopelijk <g>) lezen in het verslag over Borneo…
Vorig reis verslag: Indonesië; Bali 1
Volgend reis verslag: Maleisië 2
Recent Comments