Reisverslag
Na mijn vertrek bij Westland Job vond ik het tijd om voor mezelf te kijken of ik als full time duik- en outdoor instructeur mijn kostje bij elkaar kon scharrelen en zo belandde ik bij Preben Mortensen’s Nordmarkens Canoe Centre in Zweden die ik al kende van de Temperate Weiss die ik daar in 2008 volgde. De Winter Weiss volgde bijna vanzelfsprekend in 2009 en ik was dan ook best ‘vereerd’ toen zowel Gary als Preben me vroegen om als WEISS instructeur cursussen te komen draaien.
Tussen de rol van outdoor instructeur door had ik tijd om me zelf nog wat testen, plezieren en wat dies meer zij al kanoënd en lopend door Värmland, voor- en nadat het seizoen echt open was. Na eerst het hele Nordmarken Kanot Centre te hebben schoongemaakt, huuruitrusting te hebben gecontroleerd en nog wat werkzaamheden voor het nieuwe winkeltje te hebben uitgevoerd, kwamen de eerste gasten, een schoolgroep uit Göteborg als ik het me goed herinner. Met negen kano’s op pad en een hoop teambuilding spelletjes.
De elanden lopen rustig om het kamp heen en voor je ze ziet hoor je ze vaak al knabbelen aan de scheuten van bomen. De dagen worden gevuld met de diverse werkzaamheden rondom de kano verhuur, outdoor en teambuilding trainingen waarbij voorbereiding een belangrijke plek in neemt. Met een goede voorbereiding lijkt een cursus van zelf te te gaan, of het nou een groep van 30 man is of slechts zes personen. De korte zomernachten breng ik veelal door in de hangmat en de kamproutine van het luchten van quilts, wassen van kleding, koken en dergelijke is al snel een feit.
Als er geen groepen zijn, is er altijd onderhoud te plegen en de houtvoorraad voor de volgende winter moet worden opgeslagen hetgeen een tijdrovend klusje is. De vrije dagen breng ik al lopend of peddelend door genieten van eland, vos, marter, specht, adder en het volgen van wolvensporen. Wolvengehuil, sporen maar helaas niet kunnen spotten.
De startdatum voor de Temperate Weiss cursus nadert en Chris arriveert het eerste. Een engelse antropoloog die veel met de San bushman werkt. De groep Nederlanders, Jan, Jan, Johan, Lars en Peter volgen en met wat vertraging komt Feargal als Ierse delegatie aan.
De Weiss cursus, daar verklap ik niets over, het is fysiek en mentaal een zware training. Praktijk ervaring kan niet uit boekjes of filmpjes gehaald worden, ook je het trainen van jezelf is niet te vergelijken met een training waarbij je door een goed instructie team verder groeit. Elke groep krijgt een apart programma, waarbij, naast de rode draad, er gewerkt wordt aan de verbeter punten van de afzonderlijke personen. En verder: “Three o’ clock”. Het antwoord op veel vragen in en om de Weiss trainingen 🙂 What happens on the Weiss, stays on the Weiss.
Na een spannende en succesvolle week vertrekt een deel van de ‘Weiss guys’ en rij ik met Jan, Jan en Lars naar Töcksfors om wat inkopen te doen, weer eens andere mensen te zien e.d. Na de inkoop van enige emmers snoepgoed bij de plaatselijke “Jamin” stoppen we onderweg om een roadkill te onderzoeken.
Een redelijk recent aangereden das. De ogen waren nog niet weggepikt, de kop/kaak was verder wel verbrijzeld maar verder was ie nog in goede staat. In enkele vuilniszakken gedaan en terug in het kamp bij Preben is ie netjes van z’n jasje ontdaan. De poten werden verdeeld en het huidje werd geschraapt en, heel “bushcrafty” opgespannen tussen een hoepels van wilgentakken. Het werd te drogen gezet in Dano 1. Dano 2 was door ons bezet en Dano 3 door enkele andere, nieuwe gasten.
Een Dano is de (plaatselijke?) benaming van een houten Lean to shelter, een blokhutje voor max 6 slapers (erg krap) dat aan de voorkant open is en voorzien van een vuurplek (DaNo : Dalsland Nordmarken). Er zijn er heel veel in Värmland, zo heeft Preben er meerdere op zijn terrein staan. De laatste nacht brengen we met z’n allen slapend in de Dano door. Nou ja slapend, kijkend van links naar rechts ligt daar Jan, Lars, mijn persoontje en Jan. En, laten we zeggen dat Lars nogal luidruchtig adem haalde, een ander zou het gigantisch snurken noemen maar dit was denk ik door de arbo verboden om ernaast te slapen zonder gehoorbescherming. Afijn na de nodige pogingen om hem om te laten draaien die starten met een rustig duwtje, eindigden die in onsuccesvolle trappen tegen zijn schenen. Lars sliep echter onverstoorbaar door. Denk dat het gebrek aan nachtrust van de voorafgaande dagen hier ook een kleine rol in speelde.
Ik hield het echter niet meer en gaf de voorkeur aan de geur van een dooie das om toch nog enkele uren te slapen. Jan hield het ook voor gezien en besloot ook elders een uiltje te knappen.
Nadat ook de laatste “Weiss guys” vertrekken heb ik een dag vrij en sla aan het dagdromen over naar het noorden van Zweden te reizen, op een gegeven moment rechtsaf te slaan en via Moskou uiteindelijk in Tokio te belanden en daarna…. WAKE UP!
Het mooie weer van hiervoor is vervangen door regen, regen, regen en nog eens regen. In mijn hangmat wordt ik wakker en zie een rood eekhoorntje op het voeteneinde van mijn slaapzak, schuilen tegen de regen of zo, terwijl mijn voeten en de rest van mij er nog in zaten…. apart wakker worden weer.
Terwijl een ontbijt van eieren met spek een nieuwe standaard is geworden, komt er een groep van 30 Denen aan. Een combinatie van team building, outdoor en algemene bushcraft vaardigheden vormen het programma, kanoën, klimmen, abseilen, vuur maken, schieten en nog veel meer. Hobby, werk, werk, hobby het loopt naadloos in elkaar over.
In die dagen probeer ik een hoop uit qua ‘gear’, niet alleen om te koken, ook met het vinden van oplossingen waar IK in vrede mee kan leven en die mijn ‘gearload’ minimaliseren. Zaag? Bijl? Ja leuk, zeer nuttig enzo. Alleen als je jezelf dwingt om andere oplossingen te vinden voor je shelter, kookbehoeften, veiligheid, gezondheid die niet afhankelijk zijn van je meegenomen uitrusting dan geeft mij dat persoonlijk meer voldoening. Alles wat je dan extra hebt is mooi meegenomen. Zelfs het simpele zakmes of Mora mes staat ter discussie, je mag er immers niet mee vliegen 🙁 .
Het seizoen loopt teneinde en ik keer terug naar Nederland, een fantastische ervaring rijker, trots op het feit dat ik mocht samen werken met een man die ik tot mijn vrienden groep reken, Preben Mortensen.
Recent Comments