Return to Gonewalkabout 2003

Thailand 1

Vrijdag 11 Juli– Zondag 03 Augustus 2003

Foto’s Thailand 1

Vorig reisverslag: Verenigde Arabische Emiraten 1

Volgend reisverslag: Maleisië 1

Reisverslag

Op 10 juli arriveer ik met een volle duiktas van Phi en wat spul vanmezelf in Bangkok. Aangezien ik de dag erop via Phuket in Krabi (don’t ask…) terecht zou komen, liet ik de zware bende achter op het vliegveld. Ik verstuurde wat dingetjes met de stoomboot naar huis, dus dat is er hopelijk wel over 3 maanden.

Na wat Thais geld uit de muur te hebben getrokken, vertrok ik met een dagrugzakje richting het infameuze Thanon Khao San (Khao San Road). Hier zie je toch wat volk lopen, geweldig. Een paar straten verder gooi ik mijn dagrugzakje in een hondekot met ventilator… o ja…er waren ook een paar planken en een matras.

Ik trek mijn overhemd uit (lange mouwen). Auw, kut, godverde…. Die aziaten zijn iets kleiner dan ik en ik was die @#%& ventilator vergeten. Het ‘titanium’ handje was gelukkig niet al te veel beschadigd …. en de ventilator was ook nog heel :-))

Na een wc papiertje om die vinger te hebben gewikkeld, ga ik me eens kostenloos amuseren. Ik loop naar ‘t Khao San backpackers ghetto. Zo langs alle stalletjes, eettentjes… het lijkt wel een drukke variant van Waterpop. Een hoop reizigers, wannabee’s, alternatievelingen en vooral veel backpackers met overgewicht. Ik doel hier op de bagage!

Stel je die mensen even voor: 70 liter backpack op de rug (VOL!) en dan ‘t onvermijdelijke dagrugzakje van minimaal 25 liter (ook VOL! tuurlijk) op de BUIK. En het liefst nog wat plastic tasjes met souvenirs in de hand.

Kostelijk. Begrijp me niet verkeerd. Niets mis mee ALS ze ook andere gebieden zouden bezoeken waar ze die complete Bever winkel ook nodig hadden.

Ja ook ik ben door schade ($$$) en schande (nou eigenlijk niet) wijs geworden. De meeste mensen zagen eruit of ze in elk geval die complete expeditie uitrusting niet echt nodig hadden en ze zwichten bijna onder het gewicht van hun lading. Rrrraarrrrr, slechts weinigen hadden het echt naar hun zin.

Goh, de duikindustrie en de zwerfsport gaan steeds meer op elkaar lijken dacht ik nog even.

Zo genieten van al die mensen en diverse biertjes op verschillende terrasjes, pratend met diverse mij toen en ook nu weer volslagen onbekenden, wordt ik langzaam en voorzichtig dronken. Ik waggel naar huis … eeh waar eeh .. o ja daar rechts, dan de 1e links en dat weggetje volgen en dan weer ergens rechts, hik en na effies aan je rechterhand. Ik weet nog net mijn alarm in te stellen voor een vroeg vertrek en kleun achterover het “bed” in/op.

Wakker worden met wel erg veel nadorst, sleep ik de restanten van dat eens zo goddelijke lichaam <eg> onder de douche. … Pfff … nog erger dan de meeste vrijdagochtenden probeer in die kleren aan te doen.

Pas op het vliegveld van Phuket ben ik wakker genoeg. Nu een bus zoeken naar Krabi town. Dat gaat redelijk rap. Het was even zoeken met al die mogelijkheden maar het was het waard. Een VIP bus. Zoveel ruimte…stoelen die compleet achterover kunnen, breed, flesje water (dat had ik nog steeds nodig), blikje cola, snackje, dekentje en later zelfs een complete maaltijd. Mijn kater is compleet verdwenen als ik eenmaal in Krabi ben belandt.

Het is al wat verder in de avond. De local busjes rijden niet meer naar Kluong Muong, een 25/30 km zuidelijk gelegen gehucht. Dus ik neem een tuk-tuk, leg hem in mijn ‘goeiste engelis’ uit waar ik moet zijn, nadat ik datzelf via de telefoon van Matt had gehoord.

En zo kom ik dan langzaam maar zeker aan in Kluong Muong.

We kregen wat lees huiswerk mee en de zondag zouden we losbarsten, want aan ‘mijn’ uitrusting hoefde geen aanpassingen verricht te worden…voorlopig.

We verbleven in het erg luxe, net geopende Krabi Sands Resort. Voor een backpacker als ik was dit ongekende luxe (gelukkig wel betaalbaar!).

‘s Ochtends bespraken we na het ontbijt om een uur om 9 de stof, voornamelijk ‘accident analysis’. Geen echt nieuws, want in het verleden had ik zowel Gue Cave manual, IANTD cave manual, NSS manual, ‘Blueprint of Survival en nog wat andere boeken en info op diverse duik discussie lijsten verslonden.

We brachten die zondag middag door in het zwembad. Zo kon Matt het niveau en de verschillen wat inschatten. En konden wij aan het teamwork gaan wennen. Ali en Dwight waren immers wel vaste buddies… ik was totaal niet ingespeeld op hen en zij niet op mij. In een grot is dat “iets belangrijker” dan een duikje in open water.

De zwembad oefeningen, begonnen eenvoudig met een equipment match, wat s-drills aan de oppervlakte, bubble check en duikplanning (deco/rule of thirds en rule of sixths). Daarna onderwater de nodige S-drills en vintechnieken oefenen, door hoepeltjes heen, ooa situaties (out of air), communicatie, buddy positionering e.d.

Erg leuk in 1,8 meter diep water 😉

Nou dat viel niet mee voor iedereen. Op een gegeven moment kwamen we aan de oppervlakte en zei Ali tegen me ” Aha…zo zwem je dus achteruit”…. Ook voor mij waren er natuurlijk wel wat leermomenten. Matt liet me mijn lamp overpakken in mijn rechterhand….en prompt vergat ik het koord ONDER mijn longhose door te halen…dus… iemand OOA… en ik doneren…aha…ja stom….. dus die hou ik voortaan in mijn linkerhand…en als ik hem om wat voor reden moet overpakken….nou die vergeet ik niet meer 😉

Na de zwembad sessie, Phi’s uitrusting toch klein beetje aangepast… het mes van de inflator naar de buikband verplaatst waar ik het zelf ook liever heb… ‘s Avonds namen we wat decompressie info door. Ook niets nieuws gelukkig. Wel goed om weer even te herhalen. En zo kwamen we op RGBM en In Water Recompressie en de menselijke (?) testdieren Jarrod en George terecht 😉

Ik moet nog wel wat langer met RGBM ‘spelen’ met diverse dieptes, gassen en tijden om te kijken wat er gebeurd. Logistiek gezien is het echter vele malen gemakkelijker met verlies van 1 of meerdere decogassen. De normale veiligheidsstop met O2 uitvoeren maakt echt een wereld van verschil met een gewone duik naar 20-30 meter on air trouwens!

Maandagochtend vroeg bij Matt’s place om op het droge lijntechnieken te gaan oefenen. Primary en secondary tie off, dan nog 2 tie off’s en de tie in aan de main line. Nadat we dat allemaal talloze malen hebben gedaan, gaan de blind de lijn terugvolgen als team (duwen, knijpen en trekken als voornaamste communicatie signalen).

De eerste paar keer dat we alle drie een andere positie innemen blijft het allemaal redelijk normaal. Ja langzamer tuurlijk. En dan ben ik weer aan de beurt om te leiden of was het lijden?

Matt en Pierre verzorgden allerlei obstakels, andere lijnen, verstrikkingen e.d. die we eerst blindelings aan de oppervlakte maar moesten oplossen en communiceren met elkaar. Na de nodige hilarische een leerzame momenten laadden we alles in de cave truck en vertrokken we naar Sat Gao (spelling?).

De grot aldaar gingen we nog niet in, te slecht zicht en we moesten natuurlijk eerst de lijnoefeningen onderwater gaan doen. Tijdens de 3 duiken daar, bleek dat er hard gewerkt moest worden aan de horizontale lichaamshouding tijdens probleemsituaties.

Matt was benieuwd waar ik mijn training gedaan had. Hij vermoedde eerdere goeie cursussen 😉 Dus ik vertelde hem e.e.a over mijn training in Belgie.

Die avond brachten we door in het Beach House restaurant met wat heerlijk Thais voer (eend, kip met cashew noten, zoet zure vruchten & groenten e.d.)

Dinsdag de 15e gingen we nog wat lijn oefeningen doen. Deze keer in Nam Put. De pisspond daar was bezaaid met rottende vegetatie en takken. Ideaal voor tie offs en ideaal voor vintechnieken. 1 verkeerde beweging en je zat onder het groen …welk zicht….

Nou hadden we toch geen zicht nodig want, nadat we de eerste lijn hadden uitgelegd, gingen we die allemaal weer in de diverse rollen (voorop, midden en achteraan) blindelings terugvolgen. Uiteraard kwamen er nu onverklaarbare lijn verstrikkingen, tie offs die genegeerd moesten worden of waar we overheen moesten e.d. voor.

Dit allemaal met minimaal 1 out of air situatie (OOA) in het team. De eerste keer deden we over dat parcours met hindernissen 29 minuten! Gelukkig bleef de schade aan het zicht beperkt. Dit merkten we pas aan het einde van elke duik. Die eerste duik was ik het gewillige OOA slachtoffer en kreeg prompt Ali’s longhose. Daarna was het het silt out signaal. Ogen dicht. Handje voelend (dus NIET trekkend!) aan de lijn, ander handje aan de buddy en terug naar ons beginpunt.

Als je die hele tijd je ogen dicht hebt, lijn verstrikking op probeert te lossen bij jezelf en bij je buddy, probeert te communiceren over de lijn heen te gaan e.d. dan heb je in het begin geen flauw idee waar je bent en hoe lang het duurt. Rustig blijven ademen, neutraal onder water blijven en doorwerken…

Op de terugweg voel ik een tweede lange slang waar iemand aan hangt…. mmm wat zou er gebeurd zijn…. nou dat merk ik aan het einde wel. Was dit bewust of? Later bleek dat het koord van Ali’s backup verstrengeld was geraakt en dit trok zijn mondstuk los…. Het was namelijk tussen de tie wrap en het mondstuk bevestigd en niet als aparte ‘knoop’ om het mondstuk heen. Ali hing aan Dwight’s longhose die op de tast uit z’n mond werd getrokken. Zo vervolgden deze 3 stakkers hun weg.

Nadat we een duik of 3 maakten, werd de tijd waarin we de problemen oplosten en uit de denkbeeldige grot kwamen steeds korter. Dus wat problemen erbij. Geen masker meer en je mocht je ogen open houden…. dat was een probleem minder hahaha…binnen no time snelden we terug en losten alles op. Tijd… 8 minuten. Ja dan wordt het erg duidelijk…rule of thirds is niet altijd genoeg. 8 minuten vs 29 minuten…

Erg veel lol die dag en na nog wat line oefeningen (primary, secondary en 2 gewone tie offs en tie in) hadden we wel een overheerlijke massage verdiend. En die kregen we dan ook in Krabi Town waar we met Pierre heen gingen. Woensdag was ‘rustdag’ dus tijdens die massage liet ik een heerlijk helder halve liter bier mijn systeem binnendringen.

De rustdag deed ons goed. Donderdag de 17e gingen we Thaley Song Hong verkennen. Max diepte daar? Na de 100 meter gaat het nog verder… Nee daar komen we maar niet 😉 Dit sinkhole heeft lijn op 20-30-40-50 e.d. meter. En de 20 meter is cavern gebied. Overhang.

Aangezien we steeds lange dagen maakten, hadden we een stevige lunch in een lokaal Thais restaurantje. Toen Ali als eerste 135 THB af wilde rekenen (2,7 euro) bleek dat niet voor zijn gerecht te zijn maar voor dat van ons alle 5!

Tijdens de duiken blijkt erg goed hoe moeilijk het is om te communiceren met een buddyteam van 3 personen als niet iedereen dezelfde lamp heeft. En dan heb ik het dus NIET over het merk (Sartek vs Extreme Expensive). Ik heb het over 2 maal een 10 watt HID en 1 maal een 50 watt Halogeen.

Hier oefenen we weer in 3 duiken de nodige light failures, OOA, line entanglements (vreemd hoevaak die dingen voor kunnen komen <g>). Dan blijkt dat mijn buddies niet erg vaak hun isolator checken en dan kun je erg makkelijk je rule of 3rds of 6ths overschrijden!

Een light failure en een out of air situatie bemoeilijken de communicatie waarop ik dus echt een automaat uit iemands mond moest trekken…tenzij ik terug viel op mijn eigen automaat…. en dat wilde ik eigenlijk vorkomen…dus rustig nog een trekkend aan die automaat in zijn mond komt ie eindelijk los…nee zijn gebit zat er niet aanvast 🙂

Inmiddels toch wel hoognodig aan lucht toe stop ik die automaat in en dan merk je dat die mondstukjes met een brug absoluut perenat zijn!

Vrijdag 18 juli bespraken we nog wat theorie over het ontstaan van grotten, landeigendom, milieu overwegingen etc. en doen we ‘s middags eigenlijk de duiken van donderdag opnieuw.

Zaterdag lassen we een funduikdag in, om de stress niet al te veel laten worden. We maken een duik op de King Cruiser. Een leuk wrak op eeh 28 mtr geloof ik uit het hoofd. De tweede duik was op Shark Point en aangezien we niet echt in het duikseizoen voor dit deel van de kust zitten, is het gewoon BORING, althans…in mijn ogen. Dus ik begin langzaam de spools van Ali te stelen. Helaas kon ik Dwights SMB niet lospeuteren…zou ik de O2 stage ook ongemerkt los krijgen…nee …..

Afijn de funduikdag was over en we gingen eens bij de locale Halcyon dealer langs. Glyn Evans van One Stop Dive Centre. Ik moest bij deze mede Decoweenie gebruiker nog ff langs om kennis te maken. Ali en Dwight hadden echter al eerder een bezoek gebracht en uiteraard wat kleine dingetjes aangeschaft..yeah right 😉 double enders, fins+straps, spool en weet ik veel wat allemaal.

Zondag bezochten we wederom Thaley Song Hong om alle oefeningen en problemen tot in den treure op te lossen en te herhalen en te blijven communiceren e.d. Maandag de 21e maken we 4 duiken. De eerste 2 in Thaley Song Lek.

Een tunnel die begint op 8 meter en uiteindelijk een verbinding maakt met het ons zo bekende Th. Song Hong. Helaas is die verbinding te diep voor ons. Ik heb de eer om als eerste deze onbekende, steil aflopende grot in te gaan met Ali en Dwight in mijn kielzog.

Voor mijn gevoel daal ik tergend langzaam af. Voorzichtig zoekend waar de wanden zijn en het plafond en de lijn natuurlijk! Ondertussen probeer ik uiteraard mijn lamp zo rustig mogelijk te bewegen en te communiceren met mijn teamgenoten. Een snelle lampbeweging is immers een stress teken of OOA of…

Af en toe bemerk ik een zwarte schaduw… daar gaat Matt als onderwater batman ….

We blijven zoveel mogelijk boven de lijn. Op 1 punt loopt de lijn tegen het plafond en we bewegen ons voorzichtig onder de lijn om er na uiteraard zsm weer erboven te komen. Ondertussen blijf ik mijn kranen, tijd, diepte en buddies in de gaten houden. Op 29.4 meter aangekomen geef ik, volgens plan “thumbs up” dat natuurlijk door iedereen direct wordt bevestigd.

Dwight leidt ons langzaam uit de grot en ik zie Matt naast mij zwemmen. Eigenlijk verwacht ik dat ie mij vraagt of alles OK is en dan een OOA opdracht geeft. Uit de goedheid van zijn hart ofzo moet hij besloten hebben om dat nou eens *niet* te doen…dat is vreemd…een duik zonder incidenten….

De tweede duik doen we, na de nodige oppervlakte tijd, wederom in Song Lek. Deze keer leidt Ali ons en vorm ik de achterhoede. Alles loopt wederom volgens plan. Ali besluit op diepte terug te keren en ik begin voorop aan onze terugtocht. Voorzichtig om de grot niet te beschadigen beweeg ik me door de kronkelende grot heen. Achter me zie ik de grote gele bundel van Dwight’s 50 watt Halogeen.

De afstand tussen mij en Dwight is wat groot. Daar zie ik Ali met een light failure op Dwight afstormen… OOA ook nog eens…. hij haalt het op het nippertje. Ok, afstanden van je buddies, niet te dicht erop en ook niet te ver weg natuurlijk!

Na deze duik demonteren Dwight en ik onze sets. Ik geef hem mijn dubbel Alu 80 (2*11) met nog 160 bar erin en ik krijg zijn set met nog 120 bar erin. Voor de resterende duiken is dat genoeg voor mij…zelfs met 1/6 berekeningen…en ik heb nog genoeg voor mijn buddies! Duh…

We doen de derde duik een poging om de 30 mtr lijn op te zoeken in Th Song Hong. Dwight voorop met Ali in het midden. Ik zie ze iets onder de 30 meter lijn zwemmen en geef met mijn lamp wat attentie signalen. De 30 mtr lijn gaat precies waar wij aankwamen tegen het plafond aan. Na deze verder goed verlopende duik hebben we het aan de oppervlakte nog eens over narcose 😉 of juist 🙁

De laatste duik van die dag doen we eigenlijk alleen de lost buddy oefening. Je checkt je gas voorraad, bindt een line arrow aan de mainline (wat was ook weer de uitgang?). En je bindt je spool aan de gemarkeerde lijn, zodat die niet van je arrow vandaan kan schuiven. Daarna rol je lijn van je spool af terwijl je zoekt naar bellen, vin markeringen of het zwakke schijnsel van het licht van je buddy (bedek je eigen lamp. Die zet je NOOIT uit!).

Terwijl ik deze oefening uitvoer, HOOR ik bij me in buurt iemand inademen… langzaam laat ik mijn lamp gaan en ik zie Pierre die mijn oefening beoordeelt….blij dat ik mijn (denkbeeldige) buddy weer heb gevonden kom ik terug bij de mainline en berg mijn spool op. Die avond is het nog niet gedaan want na het eten hebben we het over de narcotiserende werking van O2. Dwight en Ali zijn het niet met mij eens en besluiten het ‘s ochtends aan Matt te vragen. Nou aangezien ik dat antwoord wel ken besluit ik het erbij te laten.

Helaas blijkt Ali een oorontsteking te hebben en kan de dagen erop niet meer duiken. De enige oefening die nog gedaan moet worden is de lost line en de verplichte sociale nummers. De verplichte sociale nummers. Ja…20 meter zonder uitrusting (behalve zwembroek dan <g>) onder water zwemmen en OF 20 minuten watertrappelen (zwembeweging!) OF 300 meter binnen 10 minuten zwemmen.

Dinsdag duiken alleen Dwight en ik. Ali is als support mee gegaan…da’s makkelijk iemand die je deco stage draagt ;-0 En hij doet uiteraard de verplichte sociale nummers. Met z’n 2-n en matching lights is het zo verschrikkelijk veel makkelijker communiceren…. Dank aan Ali voor het lenen van zijn 10 Watt HID aan Dwight…..

Pierre neemt Dwight mee en Matt leidt mij weg terwijl ik mijn ogen dicht hou. Na enige tijd klopt ie op mijn masker en kan ik mijn ogen openen en de lost line drill beginnen. Ik zie een vlak stuk rots…ik check rustig mijn gasvoorraad, diepte en mijn kranen terwijl ik om me heen al 2 redelijke tie off punten zie. Daar springt ineens een perfecte derde kandidaat in mijn gezichtsveld. Ik neem de spool uit mijn pocket, klip de double ender weg en maak een tie off. Vervolgens zwem ik enkele meters lijn uit en maak ik een O vormige veeg beweging in de hoop ergens in de mainlijn te gaan haken. Dit lukt en ik kan de oefening afmaken. Terug naar je tie off zwemmen en dan zonder lijn weer terug naar de mainline 😉 die vlakbij was…net buiten lichtbereik.

Ook Dwight voert deze oefening succesvol uit en we vervolgen de lijn nog even. Ik geef het signaal om te stoppen aangezien mijn manometer de afgesproken turning pressure aangeeft.

Terug gekomen bij onze reel begin ik de tie in los te peuteren en ik zie me daar een stof naar beneden komen…. what the f*ck… en ik hoor Matt lachen door z’n regulator heen….hij is druk bezig om een complete silt out te verzoorzaken om het ons nog lastiger te maken. Op de tast en met m’n geheugen (ik bindt eigenlijk alles op de zelfde manier af/in) signaleer ik met wat duw signalen naar Dwight dat ie voor me moet gaan zwemmen en we terug kunnen zwemmen naar onze deco flessen die zoals altijd aan het eind bij (niet aan) onze reel line op 6 meter hangen.

De laatste duik leidt Dwight. Ik geef thumb up signaal dat bevestigd wordt. Ik zwem rustig genietend van de wanden terug naar de reel. Uiteraard hou ik mijn bud in de gaten. 1 keer een bijna te grote afstand is genoeg. Voordat Dwight zelf bijna door heeft dat ie een OOA signaal met zijn lamp geeft heeft ie ongeveer mijn longhose al achter in zijn huig zitten.

Ook nu proberen Pierre en Matt een silt out te veroorzaken, deze keer om Dwight eens onder druk te zetten. Ook nu geen probleem en we komen na onze safety stop op 100% O2 boven en bespreken rustig de duik. Na een halfuurtje doe ik mijn set uit.

Verder rest ons nog de 20 mtr onderwater zwemmen, hetgeen geen enkel probleem is. Niet voor niets zo vaak ‘s ochtends gaan zwemmen en al dat gefitness. 😉 Dat blijkt ook uit mijn niet te kloppen tijd over de 300 meter. 3 minuut 50 seconden 😉 ruim binnen die 10 of 12 minuten dus.

Matt was verbaasd over het tempo. Terwijl ik terugrekende naar mijn tijden in het zwembad….ach ja…iets te lang geen baantjes getrokken…maar het was nog genoeg.

Die woensdag (de 23e juli volgens mijn dagboek) brengen Ali en Dwight nog een bezoekje aan One Stop Dive Center en halen daar de laatste double enders weg. Ja je moet die dingen niet laten vallen in een 100 mtr diepe put tuurlijk 😉

Tijdens de cursus haalden we ‘s avonds tuurlijk regelmatig een wel verdiende massage.

Het theorie examen (vergeet het maar met je multiple gok) maken we en uiteraard bespreken we dat later. Allemaal geslaagd. En toch heb ik een hekel aan berekeningen met ongelijke tanks 😉 zeker als het in bar per minuut gaat ipv sac, liters e.d. Gelukkig was het niet in psi anders zou ik nog wat bomen moeten hebben rooien voor de hoeveelheid kladpapier ;-P

Allemaal geslaagd…ja voor de theorie. Ali moest die ene oefening nog doen dus die heeft een extra reden om terug te komen. Na wat te hebben gegeten en gedronken in Ao Nang, gingen we op ‘kroegentocht’ om het te vieren.

Ik besloot eens wat anders te gaan drinken dan dat eeuwige bier….. Nou…. laat de buitenlandse mixen en likeuren lijst maar komen. Aangezien er die avond al genoeg over geweld was gesproken, vond ik het niet toepasselijk om een B52 te nemen. Een “Screaming Orgasm” leek mij toepasselijker. Ingredienten… ik weet het niet zeker meer maar iets met Baileys, Khalua, ijs en….

Na 3 of 4 van die hoogtepunten binnen afzienbare tijd stapte ik toch maar terug naar het bier. Ik heb niet echt domme dingen gedaan en verder denk ik dat het goed is als ik wat vrijwillige censuur toepas ;-P

Ali had ons al wijselijk eerder verlaten die avond. We zouden Ali de dag erop wegbrengen voor z’n vlucht terug naar Dubai. Wij helpen Pierre met nog wat survey werk op de 30 meter lijn in onze favoriete plek. Thaley Song Hong, cavern gedeelte uiteraard. En we zwemmen langs de gehele 20 mrt lijn.

Het blijft 3 dagen droog…compleet droog tijdens het regenseizoen. Dus de kans dat het zicht in Sat Gao is opgeklaard is erg groot. Pierre, Dwight en ik besluiten eens polshoogte te gaan nemen. We komen er aan en het is “blue lagoon” achtig helder.

Helemaal goud. Na wat falende lampebolletjes en gelukkig een reserve primarylight in de auto, besluiten we om deze grot eens te bezichtigen. Het was ongeveer zo’n zelfde steile grot als Song Lek, alleen de siltout gevaren zijn iets groter. Aangezien Pierre de grot al kende, ging hij voorop. Ik vormde de achterhoede.

Een heerlijk en toch beetje spannend/bang gevoel bekruipt me terwijl de langzaam en voorzichtig afdalen. De eerste duik verloopt erg snel. Na 14 minuten hangen we alweer aan de oppervlakte, onze uitgeademde bubbels zorgden voor de nodige percolatie (silt vanaf het plafond om het ff simpel te houden).

Het water is wat frisser hier dan in de andere poel (26 vs 32 graden). De tweede duik neem ik het voortouw, Pierre is achter mij en Dwight vormt de achterhoede. Behoedzaam daal ik af. Niet al het silt was al gesettled toch geniet ik met steeds meer figuurlijke teugen van de formaties in deze grot en ik ontdek 2 doorzichtige garnaalachtige wezentjes.

Terwijl ik op 30 meter aankomt, lokt de rest van de grot natuurlijk … zo’n gapend groot zwart gat…je weet (uit de beschrijving) dat de grot daar veel ruimer wordt. We blijven voor die ‘opening’ hangen en kijken wat rond voordat we besluiten om terug te keren. Op de terugweg was het lastig om te bepalen wat nou boven de lijn was, aangezien die een stuk recht omhoog ging.

En het zicht was er in de tussentijd niet beter op geworden. Dwight stopte blijkbaar en signaleerde om wat terug te gaan, terwijl Pierre hem rustig terug begeleide kon een beklemming in een restrictie voorkomen worden. Ik hield netjes mijn OK handje om de lijn en zag even later het ‘spelonk achtige’ waar Dwight bijna in klem kwam te zitten. We komen zonder problemen weer boven en besluiten geen derde duik te maken maar eens te gaan genieten van een welverdiende lunch.

Na Dwight’s vertrek denk ik wat na over het vervolg van de trip. Direct naar Kuala Lumpur, Singapore, hee Tioman Island zoveel keuzes, zoveel mogelijkheden. Het is uiteindelijk eerst een dagje ‘shoppen’ geworden in Ao Nang, met een rustdag in Krabi en dan naar Penang, Georgetown Maleisie. Het dagje stappen viel letterlijk in het water.

Ik liet wat spul achter bij Matt en nam afscheid van Mark en het resort en restaurant Bij de laatste afrekening voor het verblijf, eten en minibar, bleken de (in het totaal dus) 34 verorberde snickers vlak voor het slapen gaan erg in het oog te springen ;->

Matt gaf me een lift naar Ao Nang en ik besloot, net als Ali, om ook eens in het Lavinia Guesthouse te gaan kijken. Ze zaten vol….de luxe kamers (300 THB). Alleen nog een kamer met ventilator (kon ik niet mijn hand in steken overigens). Nou dat was voor 150 THB genoeg voor die ene avond. Ik gooi mijn tas in de kast en ga eens kijken in al die toeristische stalletjes.

Weinig nieuws, wel leuk…en toen liet het regenseizoen zich van zijn/haar beste/slechtste kant zien. Dus elke bui schuilen vooreen biertje of meer… Het regende de hele hik dagdoor. Ik had steeds tijd genoeg om van het ene tentje in het andere te komen.

Achter me zie ik een lekker lang ding het label van haar bierfles afpeuteren en in haar schrift plakken, terwijl ze wat noteert en om zich heen kijkt. Dat doet me aan iemand denken 🙂

Ik moet even wat bier lozen en terwijl ik langs loop vraag ik haar of ze niet al te veel slechte dingen over me wil schrijven. Ze kijkt me door haar krullen onderzoekend en uitnodigend aan en ik raak in gesprek met Julie. Een hoop brallerige engelsen verstoort ons gesprek. Alsof er een sportteam aan het einde van een seizoen/kampioenschap ff bij de plaatselijke Seng Fong (chinees) binnen komt.

Ik trek de stoute sandalen aan en vraag of ze ook ergens anders heen wil. Zo lopen we door de miezerende nacht in Ao Nang. Vroeg in de ochtend nemen we afscheid en ik kuier terug naar mijn guesthouse. Shit…waar is die sleutel nou? Ik kruip voor een uur of anderhalf op de schommelbank buiten. Het is voornamelijk droog.

Niet al te soepel neem ik enkele uren later de bus naar Krabi om vandaar te vertrekken naar Penang (Georgetown, Maleisie). De minibusrit vanaf Hat Yai (tussenstop) met de uiterst vriendelijke (NOT!) chinese chauffeur verliep zonder noemenswaardige dingen.

Vorig reis verslag: Verenigde Arabische Emiraten 11

Volgend reis verslag: Maleisië 1