Return to Gonewalkabout 2003

Thailand 3

Woensdag 14 Januari – Zondag 21 Maart 2004

Foto’s Thailand 3

Vorig reisverslag: Laos

Volgend reisverslag: Maleisië 3

Reisverslag

Met een tuktuk die er om de haverklap mee ophield, van Vientiane naar de Friendship bridge. Daar eigenlijk zonder vermeldenswaardigheden weer in Thailand aangekomen. Probleemloos, na *PINNEN*, ja dat kan in dit land <eg>, in een nacht VIP bus naar Chiang Mai gekropen.

Nou was ik het Lao & Cambodjaanse vervoer gewend dus dit was comfortabel bussen. Toch zou ik voor dit soort afstanden een SUPER VIP hebben gekozen, indien deze aanwezig was. In Chiang Mai aangekomen, achterop een brommer gesprongen en me laten droppen rondom de oude stadsgracht.

Het zoeken naar een geschikt onderkomen was al snel succesvol. Jonadda, gerunned door een Ozzie en een Thaise en een grote kangaroo op de gevel.

Direct voor de dag erop een Hill tribe trek voor 3 dagen geregeld. Hier waren mensen genoeg, in tegenstelling tot Lao waar het dus onbetaalbaar was om te doen op de manier die ik wilde. Een super 3 dagen. Het lopen viel wat tegen. Ik had meer/zwaarder verwacht. De groep klikte goed en dat was zeker ook heel wat waard.

Robbie, een amerikaanse ‘city slicker’ en verder een hele vriendelijke gozer zorgde met zijn paniek reacties  voor heel wat hilarische momenten als we het hadden over slangen, de gids die een been breekt (hoe overleven we dit??), het oversteken van kleine stroompjes etc.

Zeker na zijn eerste kampeer ervaring en het eerste contact met groot wild zoals een Indische olifant. Hill tribes, watervallen, bijna onbegaanbare hele, hele smalle jungle paden en meer waren onze beloning op het doorstaan van de ‘folteringen’ van de hevigs koude nachten (5 graden of minder…..aargh…)

Robbie’s lachwekkende geklaag bereikte een overtrefende trap toen we op de bamboevlotten klommen. Wij hadden niet echt op de kwaliteit van de verbindingen gelet…..cruciaal foutje….

Na wat spelevaren, trok Robbie zijn stoute schoenen aan en sprong van het ene vlot naar het andere…en die was nu het zwaarst beladen…

Je raadt het al… Het bamboebouwsel begon al rap uit elkaar te vallen… Terug springen ging niet. Het vlot waarop ik me bevond met Greg&Sara was veel lichter en we gingen dus veel sneller vooruit. En wij met z’n allen uiteraard Robbie de schuld geven van het slopen van het vlot.

Nou lijkt dat een hele normale menselijke reactie, het geklaag van Robbie was echter dermate humoristisch (in mijn ogen) dat de pret er niet onder leed toen ook het andere vlot (met ondergetekende) uiteenbegon te vallen.

Zo goed en zo kwaad als  het ging, trachten we de bamboestokken bijeen te houden….. Het riviertje was niet erg diep…..meestal dan… Dus Greg en ik lieten ons regelmatig van het vlot glijden om het voort te duwen, gelijk een heuse ‘Camelen Trophy’.

Na verloop van tijd kwamen we dan aan op onze eindbestemming waar we nog met wat locals die ons uitdaagden om wat van hun eten te nemen. Nou dat liet ik me tuurlijk geen 2 keer zeggen. Met de hand, sticky rice, vis saus, onuitspreekbare groentes en vis en uiteraard pepers….

Toen konden de anderen toch niet achterblijven…. En met grote aarzeling begonnen ze. Volgens mij viel het ze heel erg mee….;-) Na half opdrogen/omkleden vertrok onze sawngtaew (pickup truck met 2 banken in de laadbak) terug naar Chiang Mai.

De avond besloten we in gepaste dronkenschap te vieren met een deel van het groepje. Ik zelf was te laat en nog wat anderen afwezig (gesloopt). Om een uur of half 4 was ik thuis…. Dat was lang geleden…

Na een dag in het water gelegen te hebben en eigenlijk de laatste tijd veel te harde oppervlaktes te hebben moeten voelen tegen mijn tere, babyzachte billetjes, werd ik de trotse eigenaar van een aambei met afmetingen van een ananas met stekeltjes… Zo voelde het in elk geval.

Een massage cursus (Annie waar ben je?) en een Thaise cook cursus stonden ook nog op mijn program in het Noorden. Nooit geweten dat er 2500 soorten rijst was en dat zelfs IK kan koken :-))

Onnodig te zeggen dat ik genoot van enkele eenvoudige alcoholische versnaperingen (lees ik liet het nodige bier door het keelgat vloeien) Gokkend dat Hanssie op zijn verjaardag om die en die tijd wel thuis zou zijn…en jaa hoor….daar is ie weer… Nou nou, nou nou dat was lang geleden. Uiteraard de gebruikelijke felicitaties enzo. En gewoon ff beppen. Goed om stemmen te horen van vrienden. Erg goed…

Na een dag een brommer huren om een dikke 100 km te gaan toeren, langs fabuleuze landschappen, apenshows, olifanten werk (zoals ze in de houtindustrie werkten), was het tijd om naar Bangkok te vertrekken.

In Bangkok toch maar even een arts bezocht toen die aambei wat bloed afgaf. Ja lekker smakelijk allemaal…weet ik… maar iemand mailde mij dat ik zulke fantastische dingen meemaakte. Toen leek ‘t mij wel aardig om ook eens de minder leuke dingen wat aandacht te geven.

En dan heb ik het niet alleen over landmijn slachtoffers of kinderprostitutie, want dat is zo ver van huis en dat willen we graag zo houden, daar lezen de meesten in de krant al overheen… Waarom zou ik jullie er dan nogeensmee lastig vallen. (zie verslag Lao/Cambodja) Dat ga ik dus ook niet doen. Ik ga ‘t hebben over wat kleine ‘ongemakken’ tijdens mijn reis.

De reactie van de welbekende Chinese wijsgeer Niu de Grote/Oude om aanbeien in het vervolg te voorkomen deed mij in een internet cafe overigens in schaterlachen uitbarsten wat weer heel wat mensen deed opkijken.

De nachtelijke busrit naar Bangkok was niets spectaculairs. De te grote hoeveelheid Israeli’s liepen te klagen en de ‘heren’ onder hen gedroegen zich wederom onuitstaanbaar. Maar ja ik ben niet roomser/joodser dan die gozer in Rome/het Vaticaan dus toen dat meisje naast mij in de nacht wat heen en weer kronkelde…ja die airco in zo’n bus is erg koud hoor….

In Bangkok eerder dan verwacht Marcel en Misja ontmoet. Beetje gegeten en lekker zitten kleppen. Dat feestje wordt nog voortgezet. In de tussentijd een nieuwe Palm PDA en mobiele telefoon gekocht. Tikt lekker zo aan je tafeltje en je verslag bijwerken.

De indonesische ambassade was weer vol met bureaucratische hufters. Niet over pleonasmes e.d. beginnen s.v.p. Het feit dat die geld geile gauwdieven zowieso “ineens” een visumplicht invoerden, was al niet om vrolijk van te worden maar als ze dan ook nog eens moeilijk gaan doen met pasfoto’s, kleur pen, return ticket etc. werd bij mij net even een grens, zonder paspoort of visum, overschreden.

Ik besloot om eerst eens af te koelen. Ambtenaren hebben wel vaker een vreemd effect op mij 🙂

Okee, ticket aanpassen, niet van Bangkok naar Sydney maar van Denpassar naar Cairns… Dit schrijf ik in een  taxi, op m’n Palmpje En dan kom je daar, zijn ze verhuisd 🙁 Gelukkig wel op loop afstand. Nou dat is allemaal gedaan. Een ‘uitreisbewijs’ uit Indonesia heb ik dus.

Het weerzien met Marcel en Misja was niet zoals gehoopt. De heren waren erg van slag. Niet door het weerzien denk ik overigens, meer wat maagklachten…. Dus er werd niet gefeest die avond.

Nou zoals beloofd ff wat over de mindere dingen. De dingen waardoor velen van jullie zullen zeggen: “Blij dat ik thuis ben. Al die ellende en gekkigheid hoeft van mij niet”.

En waar begin ik dan…pff ja op het moment dat ik er aan ga zitten om het te tikken laat de inspiratie het afweten tuurlijk. De ‘schijterij’ heb ik weinig last van gehad. Twee dagen in Egypte en de ergste was na Angkhor, Cambodja…. 10 dagen… Dan voel je je heel alleen, klein, nietig en miserabel, je zou er een musical van kunnen maken. Je loopt van onder en boven leeg, het is heet, je hebt het koud, er is niemand in de buurt ( snik, snik).

Verder als je compleet opgebrand bent door een 12 uur bussen over de meest gruwelijke wegen en je komt in het donker aan in een ‘stad’ waar men niet echt vriendelijk is, geen engels spreekt en je een poot uit probeert te draaien om je in een aftands, te hoog geprijst krot dat voor hotel door moet gaan, te stoppen… Dan zinkt de moed ook mij weleens in de sandalen.

En dan ben k nog niet begonnen over het ‘office’ (‘kantoor’) leed. Ik bedoel je tikt je het leplazerus en plop… Daar valt de stroom uit…. Net voordat je die ene alinea waar je bloed, zweet en tranen voor hebt gegeven, kunt opslaan. Dan wordt er weleens hardop in het oerhollands ‘achteruit gebeden’.

Of een postbank die niet mee wil werken aan je girotel sessies… Een nieuwe code ophalen meneer in het postkantoor in Wateringen tiept zo’n muts dan (sorry voor deze grove generalisatie). Grrr weet je wel hoever dat lopen/bussen/vliegen is domme d….

Ongevraagde email… Ook zo iets…. Normaal viel me dat weinig op. Weinig last van ook. Ook nu ben ik nog redelijk gevrijwaard van dat soort enorme hufters… Maar als je een internet verbinding hebt die zo traag is als dikke ^%$#…. Dan zit je niet te wachten op ene Paris Hilton. Zeker niet 60 keer.

Het laatste memorabele leed is dus die zeer pijnlijke aambei. En als die ook nog begint te bloeden, dan schrik je je het ‘apezuur’ om het netjes te houden. Kleren, bed, de hele bende onder het bloed…en aangezien het nogal pijnlijk was het niet zo lekker ff schoonmaken…

Gelukkig heb ik diep moeten graven in mijn geheugen om al dit kleine leed met jullie te delen  (zaten jullie echt om verlegen hahahaha).

Verder *dacht* ik dat een postverzending uit Maleisie eind October in de Bermuda driehoek van de internationale postbedrijven was verdwenen. Kerstcadeautjes en souvenirs. Meeste voor familie en vrienden en uiteraard ook wat voor “Heya Ikke”.

Eind October, indien het maximaal 2 maanden duurt hebben ze ze precies vlak voor de kerst. Meestal is het allemaal wat sneller. Nu was er half januari nog steeds geen ruk. Dus ik had me al neergelegd bij het verlies. Niet de financiele tegenvaller maar meer het verlies van wat persoonlijke zaken.

En dan lees ik vandaag (5 feb.)  dat Erik, op weg naar het traditionele ‘boodschappen doen in Delft’, mijn geliefde Boze Oog aan de draadloos had om te melden dat er e.e.a. binnen was gekomen. Dus dat hele stuk over kleinleed  aan het eind had ik voor Jan met de korte achternaam getikt… Genoeg geklaagd en gezeurd nu.

Vanuit Bangkok een Super VIP bus, met een lekkende airco, naar Krabi. Precies boven mijn knar vielen om de x-seconden wat druppels. In je oog, op je neus, voorhoofd etc. Hing er van af hoe je net je in je stoeltje gedraaid had. Stoeltje… Zeg maar fateuil. En voor me 2 leuke Thaise meiden waarvan er eentje nog wat fruit met me deelde.

Vroeg in de ochtend kwam de bus aan. Restaurant voor een ontbijt was nog dicht. Na enig wachten een groot fruit ontbijt en ff naar Pine bungalows Klong Muang gebeld. Ze kwamen me ophalen om een uur of 10. Dus ik kon nog ff mijn mail checken.

Helaas had Yahoo anders besloten. De server was uit de lucht. Geen yahoo mail dus. En de andere mailadressen had ik al afgehandeld. Matt en Mark weer opgezocht en wat bijgebept.

Gelijk wat komende duiken geregeld en wat kansen op nieuwe grotten. Nieuw voor mij (rondom Kho Phi Phi) en wat nieuwe in een gebied waar ik de naam nog niet van ken, ergens in Trang provincie geloof ik.

Na enkele indrinkdagen in Krabi met Matt was het tijd om een mogelijk nieuwe grot te gaan verkennen. Sayan, Matt en ik gingen naar Trang en bekeken het erg nauwe gat in de grond. Dat wordt krapjens…. Om beurten ‘piegden’ we door het gat met een lamp.

Anderhalve meter onder je zag je een kristalhelder wateroppervlak. Erg uitnodigend om in af te koelen, het is hier immers nog bloedverziekend heet. Sayan ging als eerste erin met masker en lamp. Matt en ik wachtten bij het gat. Toen Sayan er uit kwam ging ik eens rondneuzen daar. Half kruipend, liggend in het water verkende ik de luchthoudende ruimte. Auw sorry grot, Ik deed het niet expres hoor: mijn hoofd met het steeds lager wordende plafond in aanraking laten komen.

De 20 vierkante meter oppervlakte was snel verkend. Soms niet meer dan 10 cm diep, een grote ‘poel’ van ongeveer 3 mtr diep met een uitnodigend roepende spelonk die door ging… Matt liet een fles zakken en ik ging kijken of het waard was dat Matt zich door die opening heen wurmde om het exploratie werk te doen. Veel ruimte om me heen had ik niet. Voorzichtig daalde ik die ‘schoorsteen’ af tot 4 mtr. De tunnel ging verder. Uitnodigend zag ik op (ingeschatte diepte) een mtr of 8 een opening naar, wat later bleek, een kleine kamer. Ik ging echter terug. Wel gek maar geen ‘death wish’….

Hier komen we hopelijk nog wel terug.

Vrijdag, 6 februari 2004, reisdag 271 stond in het teken van ‘Set Gao’. Ik ben nog immer niet achter de juiste spelling (Sa Kaeo/Sra Kaew). In een van de bassins hebben we hier wat ondiepe line drills gedaan voor de opleiding in juli 2003. Later ook nog een funduik gemaakt in de eigenlijke grot.. Nu in het bassin ernaast wat zaken gecheckt.

Het te water gaan met dubbel set en een alu 40 m O2 was weer spectaculair. Om de begroeing, de kant en het zicht te sparen was het staan zo dicht mogelijk bij de waterkant, vinnen aan. Wing opgeblazen, stage vasthouden (of je krijgt me daar toch een knal voor je kanis… ), dan echt springen, in de lucht half op je zij/rug draaien en verder uiteraard stil blijven. Precies zoals al eerder gedaan. Enkele regenvolle dagen zorgden echter voor een wegzakkende kant.

Dus ik was aan het wegzinken in de modderige kant en toen moest ik nog springen. Nutteloos om te zeggen dat Joan Haanappel voor mijn dubbele rietberger geen perfecte score had gegeven 🙂 De schade aan het zicht was beperkt en die ene waterlelie had zich al aardig hersteld toen we weer bovenkwamen na de duik.

De duik zelf was niet echt spectaculair. Zicht had beter gekund en de begroeing liet te wensen over. Door het gebrekkige zicht heen zag ik echter een prachtige rotsformatie, een hoop takken en met silt bedekte boomstronken. De lijnen voor een oefen parcours liepen we na. Haalden wat vuil van de lijn, wat oude lijn weg en volgden de hoofdlijn verder tot het bord met de gebruikelijke waarschuwings boodschappen.

Ja grotduiken en dooien zijn helaas met elkaar verbonden. Meestal sukkels die allerlei hele ‘gezonde boerepaarde verstand’ (grotduik) regels aan de duiklaars lapten en hiervoor een hoge prijs betaalden. Hard….en helaas meestal wel waar. 🙁

Na een 36 minuten duiken met een veiligheidsstop van 3 minuten op O2 kwamen we boven. Het eerste wat we zagen waren de verbaasde blikken van wat toeristen die langs kwamen, gezeten op de rug van een olifant 😉

Enkele dagen/weken niet geschreven, dus ff spieken in’t dagboek/kasboek/duiklog/kladblok.

O ja, op weg naar Ko Hong om andere mogelijke nieuwe grotten te ‘ontdekken’, brak ineens de as van de trailer waar de boot gelukkig op bleef liggen. Een gloeiend stukje metaal van de as, zorgde voor een beginnend berm/bos brandje, dat door Sam Lee vakkundig werd bestreden.

Na wat regelwerk en wachten keerde Matt met iets technischer mensen dan ik terug naarde trailer. Gewapend met nieuwe as, lasapparaat en wat hulp, repareerde het ‘A-team’ dit. Onnodig te zeggen dat er die dag niet gedoken werd.

De dag erop zouden we Khao Sok wat gaan verkennen. Groot karst gebied met een groot meer. Dit onder water gezette natuur gebied biedt wel wat mogelijkheden. Eerst vriendjes maken met de locals. Kijken wat de logistieke (on) mogelijkheden zijn etc. Toch zinvol dat expeditie handboek dat ik ooit eens las ;-P.

Een weekend feesten met wat mensen van enkele duikscholen (een hoop mensen uit scandinavie zal ik het maar samenvatten 🙂

Een dag of wat later loop ik tegen een lekker ding uit Australie aan… mooi dat komt goed uit. Daar ben ik naar toe op weg. Helaas voor mij was ze met haar vriendin. Ach het is niet alle dagen feest.

Laten we weer eens een duikje maken. Deze keer wederom naar Sra Kaew. Aangezien er twee sinkholes zijn die met elkaar in verbinding staan gingen we deze keer in de eerste sink te werk. Een afdaling naar 72 mtr met bijbehoren deco en complete planning natuurlijk gingen vooraf. Sra Kaew is nog al moeilijk met entry en exit (eeh in en uitgang). Heel veel kans op een silt out. Dus leuk oefeningetje vond Matt.

En dat ging ook elke keer beter. En dan wordt je tijdens een van je decotstops aangevallen door een ‘grotgarnaal’. Het beestje was wellicht 2 cm groot en ‘beet’ in mijn wang, de kolerelijer ;-P

En ja hoor, tijdens de 21 mtr gas switch houdt Matt’s horloge ermee op. Geen probleem… het mijne doet het nog en er is ook nog een normale vyper op het polsje aanwezig (duik computer…). Langzaam koud wordend maken we de deco af. Een zelfde idee, nu met een vloeiender deco. Onder meer doordat  het profiel van de grot dat toeliet, maakten we een dag later een duik naar de 70 mtr lijn in Thaleh Song Hong.

Nadat we de nodige decoflessen (100% O2 en 51% O2) die we op maximaal toelaatbare diepte om dat gas te ademen achter lieten (resp 6 en 21 mtr) gingen we verder. Leuk om op 70 mtr, wat nieuwe lijn te mogen leggen. En dan hou je tuurlijk je omkeer tijd en druk in de gaten. EN ruim daarvoor begin je voor een tie off te zoeken. De lijn die je hebt uitgezwommen, wil je achterlaten…. en dan vind je dus NOOIT een fatsoenlijk punt. Meestal wel 15 mtr terug trouwens 😛

En als je lamp er dan mee ophoudt tijdens deco… donker… Back up lamp gepakt. Matt had albij gelicht. Ondanks de batterij test was het toch ineens over met deze accu. Mmm.. crash test dummie voor deze lampen was niet wat ik in gedachte had.

Na deze duik even een dag rust. Dat will zeggen, geen in water tijd. Wel klussen, plannen, repareren e.d. De volgende klus zou wederom Thaleh Song Hong zijn. Deze keer moest er nog wat werk verricht worden aan de 50mtr lijn. Die was nog niet geheel door het bassin verbonden.

Dat valt niet mee. Scooteren, lijn volgen, oren klaren, diepte houden (bodem is ergens op de 110), buddy contact, gas controle, decotijd en nog genieten ook. De lijn gaan leggen met scooter zou iets teveel van ‘t goede zijn. Dus gewoon ‘ouderwets’ frogkicken. En weer nergens een normaal tie off punt te vinden aan dat gare plafond. Deze keer was ‘t plotsklaps donker. Donkerderderder (geen tikfout), omdat Matt net even een andere kant uit scheen. Backup lamp aan (niet laten vallen zoals later iemand tijdens een oefening deed) en al die meters lijn weer ‘in reelen’.

Shit. Diepte houden, reelwerk en de communicatie met een b.u. lamp was niet al te eenvoudig. Een bungelende scooter maakte het niet makkelijker. Gelukkig konden we tijdens een latere duik de lijn WEL probleemloos verbinden.

Tijdens een van de ‘droge’ dagen, belde Matt me met de vraag of de EHBO doos etc. klaar stond. Hij was in de stad. Iemand wist dat wij zuurstof hadden en ‘ze’ waren op weg per speedboot met een verdrinkingsslachtoffer. Dit stukje heb ik o.a. opgenomen om het van me af te schrijven.

Ze ademde niet en had geen hartslag die ik kon waarnemen. Uit de boot, in een pick up en in de tussentijd reanimatie, tot we in het ziekenhuis aankomen. Wachten op een ambulance of een trauma helicopter werkt hier niet. De rit naar het ziekenhuis duurde een minuut of 20. Helaas had ze al zo’n 5 minuten in het water gelegen voordat de snorkelgroep haar zo’n 5 minuten probeerde te reanimeren op het strand. Daarna een minuut of 10 voordat ze bij mij was en dan die laatste 20 minuten.

Weinig kans dus. De artsen probeerden het nog een half uur en daarna werd ze officieel dood verklaard.

Een ‘echt wat mindere ervaring’. De reden waarom ze verdronk… niemand zal het ooit zeker kunnen zeggen. Het (ik schat) 24 jarige Koreaanse/Chinese meisje kon staan in dat water. Niemand merkte iets op, geen gespartel of wat dan ook. En toch kan ik de gedachte niet van me afzetten dat het wellicht een verschil had gemaakt als er een fatsoenlijk ‘buddy systeem’ was. Gewoon bij elkaar blijven, om de 20 seconden (ofzo) ff naar elkaar kijken, een knipoog, een ‘duikers ok’, wat dan ook…. en wie weet…..

Normaal 15 minuten reanimeren tijdens de MFA (tegenwoordig EFR) cursussen en je bent bekaf. Nu een enorme adrenaline rush en na 20 minuten nog opgefokt genoeg om een marathon te rennen. Bij wijze van spreken danhe… voor je het weet moet ik ineens naar New York ofzo 😉

Inmiddels zijn er 3 Russen voor hun cave cursus gekomen en zijn die nog wel ff zoet met basisvaardigheden. En ik vermaak me wel met lijnen om hen te verstrikken, isolators dicht te draaien etc.

Mijn idee om weer wat ‘jungle survival’ te gaan doen werd helaas wreed verstoord (geen cursusplek). Dan nog maar 2 weken langer me hier vervelen 🙂

Gisternacht een goeie vriendin gebeld i.v.m. haar verjaardag. Grote stilte, ik wou dat ik haar gezicht kon zien toen. Zeker toen ze later de ‘pheun’, aan een vriendin van haar gaf. Die grote glimlach hoorde ik door stralen in mijn mobieltje.

Een visum tochtje naar de Maleisische grens, leverde in het Thaise plaatsje Sadao taferelen op die de bewoners van het Bijbelse Sodom & Gomorra zouden laten blozen.

Een O2 analyser die de geest gaf, zorgde voor enkele droge dagen. Een van die dagen (avonden) werd gevuld met de voortzetting van een verjaardag van de dochter van een vriend en de complete staff van ‘t resort & restaurant in Ao Nang. Kortom, goed dat er niet gedoken werd <eg>.

Na al het geduik werd het toch tijd om Thailand te verwisselen met de jungle van Borneo om daar met vriend Lan wat bush skills op te doen. De rit van Krabi naar KL. Ach een logistieke prestatie waarbij ik eerst binnen Krabi 4 keer van vervoer verwisselde, vervolgens in Hat Yai nog een mini busje en een tuk tuk tot mijn transport mocht noemen alvorens ik per luxe bus 3 uur TE VROEG in KL aan kwam.

Vorig reis verslag: Laos1

Volgend reis verslag: Maleisië 3