Woensdag 24 November 2004 – Donderdag 05 Mei 2005

Foto’s Thailand 4

Vorig reisverslag: Verenigde Arabische Emiraten 2

Volgend reisverslag: Maleisië 4 / Guatemala 1

Reisverslag

Het lukte me in die ene dag niet om het bedachte t shirt voor Phi in elkaar te zetten. Het zaakje dat ik zocht in een van de centra was verdwenen. En een goed alternatief had ik nog niet gevonden. Een soort verloren dag in Bangkok dus.

Na mijn ‘t-shirt quest’, spring ik achterop een taxi motor om terug te gaan naar mijn hostel en ik zie een geinig autoversieringtoestandboemsding hangen. Ik kijk verder dan mijn neus lang is en ik zie nog wat leuks. Ze zit wat te eten in het immer vast staande verkeer in Bangkok en signaleert mij of ik naast haar wil komen zitten. Ik gebaar daarbij dat mijn chauffeur me dan waarschijnlijk neerschiet en aangezien ze het gebaar herhaalt, stop ik de chauffeur, geef hem 20 Baht en spring bij haar in de auto op de bijrijderstoel.

Nee niets gebeurd verder, gewoon gezellig zitten beppen. Zij moest op de avond markt pluche beesten e.d. verkopen en was nu vrij. Dus we drinken een bakkie en lullen lekker verder, gaan naar een park en nemen afscheid om een uur of 17.00.

Ik eet en drink wat voordat ik onder de klamme lappen kruip.

De dag erop was het tijd om naar Krabi te vliegen. Met al die vluchten (Amsterdam-London-Abu Dhabi – Bahrain – Bangkok – Krabi) en een kilo of 30 in het totaal heb ik overigens niets hoeven bij betalen!!!  De eerste dag in Klong Muong, installeer ik mij in een van Matt’s hutten. Een kleine complicatie met het werk en de werkvergunning bracht me wat reken en nadenk werk.

Matt begint op z’n vroegst 1 januari en ik moet wel mijn eigen werkvergunning regelen. Iets dat ik verkeerd begrepen had. Nou ja heb ik nog wat te doen 😉

Een dag later (27 november iirc) eet ik met Mark en Oay (Krabi Sands) en 3 lange termijn gasten bij een Italiaan in Ao Nang. Oay, Mark en ik zetten de avond voor onder het genot van meer dan noodzakelijke hoeveelheden alcohol.

Matt’s catamaran’s worden uitgeprobeerd en ik weet nog net op tijd de kust te bereiken voordat de bijna dagelijkse regen/storm bui losbarst. Matt zien we omslaan en ik besluit toch maar ff te gaan kijken. Thierry (z’n zoon) springt bij me aan boord en in gierende regen en wind komen we dicht genoeg bij om Matt’s OK teken te zien. Hij besluit om de storm uit te zitten aan de lij zijde van de omgeslagen catamaran.

Thierry en ik zien de kust bijna niet meer en komen toch zonder problemen weer aan de kant. Nutteloos te zeggen dat ik in korte tijd dat ik terug ben met volle teugen geniet van het Thaise eten en de nodige massages.

Mijn ochtend ritueel bestaat uit het bestijgen van de hometrainer (de stairmaster zuigt) of de fitness apparatuur om een uur of 7, waarna ik aan de overkant mijn ontbijtje haal. Ik vul wat dagen met het aanpassen van mijn websites, duik presentaties (op Matt’s laptop) en mijn Engelse les. En uiteraard het nodige uitzoek werk voor het oprichten van mijn eigen zaak, werkvergunning, visa etc. Duiken zit er nog ff niet in aangezien Matt wat ribben heeft gekneusd.

Internet is in Kluon Muang nog niet echt een optie (1 zaak en die is…laten we zeggen… TRAAG). Dus de internet lessen van mijn cursus “Leraar Engels” lopen wat achter maar de andere modules zijn afgerond in een uur of 5 (ipv 20).

En verder pas ik mijn website tuurlijk wat aan  (in Krabi) en upload AL mijn foto’s naar dotphoto.com (inmiddels verplaatst naar Picasa)

Alle andere noodzakelijke dingen zijn afgehandeld. Er waren nog wat kleine dingetjes die ik (vanmezelf) moest doen met mijn duikspullen (knopen leggen en markeren in reel en een extra spool, double enders & boltsnapsafzagen en vijlen) en mijn rugzak. Een paar uur naaien en die rugzak is voorzien van wat extra functionaliteit. Tsja dental floss staat voor niets.

Gelukkig weet ik in de tussentijd bij een zaakie een leuk t-shirt ontwerp in elkaar te draaien voor Phi en mijzelf. De man is alleen niet al te rap met de productie. En ter ontspanning (nee niet alleen die massages) lees ik verder in het 1445 pagina’s tellende “Oorlog en vrede” van Tolstoy. In het Engels is dat dus “War and Peace”.

De Thaise werkers hier, komen met grote regelmaat aan het einde van hun werkdag ff langs met de “lao kao”. Wiskhy achtige toestanden, zelfbrouw of legaal, tussen de 30 en 40%… Hik… Chock dii khap…. (Proost)… Daar kun je aardig ‘mao’ (dronken dus) van worden….

In de tussentijd maak ik een visumrun, ff snel de grens over met Maleisie en weer terug. Het is inmiddels bijna kerst. Het lijkt me niet te gaan lukken om officieel een zaak op te richten in Thailand en zo mijn werkvergunning te regelen. Kapitaal van 2 mln THB (ongeveer 40.000 euro) heb ik immers niet meer. En 51% van je eigen zaak in handen van een ander is ook iets waar ik het niet geheel mee eens ben.

Op 24 december bel ik uiteraard ff met mijn jarige moeder. Verder verloopt de kerstavond en de eerste kerstdag rustig. Het wordt in Thailand eigenlijk alleen voor de toeristen gevierd.

Wel wensten een hoop mensen me een spetterende kerst toe. Niet wetende wat de wereld te wachten stond op Tweede kerstdag.

Ik had zojuist wat knutselkaarten geschreven en zat op een van mijn doe het zelf camping brandertjes mijn noodles te koken. Ik zag Matt de catamaran naar het strand toe rollen. Het was immers hoogtij/vloed en alles leek rustig en vredig. Thierry maakt de opmerking dat pa toch maar eens in zijn getijden boek moet kijken want het is helemaal geen hoog tij. Het water trekt zich terug…….

Matt ziet dit en de tsunami golf op ons afkomen. We weten met de eerste golf relatief gemakkelijk alles te redden en naar hoger gelegen gebied te brengen. De tweede en derde golf brengen meer verwoesting. Longtail boats gaan naar de kelder, sommigen worden bruut het strand opgeworpen. De ‘salahs’ (tuinhuis achtig) worden ontwrikt, ze blijven wel staan. De zee brengt veel drijf afval mee. Palmboomstammen worden als luciferhoutjes neer gegooid.

Er na beseffen we dat we hier mazzel hebben gehad. Stel je voor dat die golf niet 2-3 meter was maar 5 of hoger….. Toen nog niets wetende van de wereldwijde ravage die was aangericht. Langzaam, heel langzaam komt het nieuws op gang in Thailand. In het westen waren ze eerder/beter op de hoogte.

’s Middags krijg ik ineens wat sms-jes binnen van Eddy, een goeie vriend en duik maat. Ik stel hem gerust en begin op dat moment een overzicht te krijgen van de ravage. Erik, een andere goeie vriend belt me en stelt me verder op de hoogte en belt mijn moeder op om te laten weten dat alles ok is. Ik probeer naar huis te bellen en kom er namelijk niet doorheen. Ook mijn broers kan ik niet bereiken. Gelukkig weet Ad, mijn oudste broer er wel doorheen te komen. Later nog sms, telefoon en email van vele anderen. Soms midden in de nacht waar ik toch de slaap niet echt kon vatten.

De schade is onvoorstelbaar in Z.O. Azie. En als ik om me heen kijk in Kluong Muong (het dorpje/gehucht waar ik zit), Krabi (stad) en Ao Nang… dan hebben we hier redelijk veel mazzel gehad. Veel materiele schade en natuurlijk ook de nodige slachtoffers maar dit valt in het niets met de rest van Thailand of de rest van de getroffen gebieden.

Phuket, Kao Lak en Ko Phi Phi hebben de grootste schade geleden. En aangezien Phi Phi in Krabi provincie ligt, is de impact op de toeristen industrie direct merkbaar in de rest van de provincie. Nou valt het me moeilijk om de gedachten te structureren over alles wat je mee maakt, tijdens, en vooral NA zo’n natuurramp.

Ik voel me bijna schuldig dat ik zoveel mazzel heb gehad en zo soepeltjes de dans ben ontsprongen. Stel dat… ik aan het duiken was of net aan het zeilen of…. Natuurlijk heerst er een aangeslagen stemming. Ik praat wat met slachtoffers die daar behoeften aan hadden. Krabi telt in het begin ‘slechts’ 34 doden. De aantallen worden elke keer bijgesteld.

Een van de eerste berichten die ik lees op een website: “Het menselijk ingrijpen in de natuur de effecten van de ramp heeft verergerd”. De onbeschrijfelijke boere(n)lul heeft het over de gebouwen die op stranden werden gebouwd, waar dit niet legaal was. Het erge is de hufter heeft deels gelijk. Alleen dat is wel heel erg makkelijk verkondigen van uit je luie stoel.

Hier zien de mensen  een (korte termijn) bron van inkomsten om een hotel op het strand van Phi Phi of waar dan ook te bouwen en corrupte, korte termijn eikels laten dit toe. En dan weten we nog niet dat de meeste slachtoffers in Sumatera zijn gevallen. En voor zo ver ik weet waren er in dat specifieke deel van het eiland geen hotels aanwezig, neen dat waren vissersdorpen.

Ik bied me als vrijwilliger aan bij het Krabi ziekenhuis maar dit is niet direct nodig. Thailand heeft alles redelijk goed onder controle. Ik laat wel mijn telefoon nummer achter en kom op ‘stand by’ te staan. Ik doneer wat kleren en meer dat ik kan missen. Dagen gaan voorbij waar in je praat met mensen, luistert en door gaat. Nieuwjaar wordt niet gevierd met een uitbundig feest. Niet door mij in elk geval.

De maand januari is normaal gesproken de top van het toeristen seizoen. En nu? Langzaam en voorzichtig wordt er weer gedoken, de schade lijkt mee te vallen onderwater. Dat komt de toeristen industrie op de lange termijn ten goede. Iedereen hoopt dat de toeristen waar velen van afhankelijk zijn, in februari weer terug komen. Zoals gezegd, in Ao Nang, Krabi (muv Phi Phi) is het nog steeds goed toeven. Geen epidemieen of wat dan ook, althans niet waar ik direct vanaf weet.

Nogmaals, het is moeilijk te beschrijven wat je voelt in de tijd na de tsunami. Woede, angst, hulpvaardigheid, meeleven en nog veel meer emoties gaan met een ongelofelijke snelheid door je heen. En gelukkig geeft de wereld een hoop steun. Ik, als verdwaalde idealist, hoop dat de westerse mens eigenlijk ook een iets andere houding gaat aannemen. Max Havelaar koffie etc., minder eigen vervuiling (USA is slechts een voorbeeldje), meer structurele hulp (onderwijs etc.) maar ja dan komt het grote geld, de politiek en alles in eens in gevaar…. ik weet helaas hoe het werkt….en toch denk ik dat de individu wel degelijk een verschil kan maken…

Terwijl iedereen langzaam probeert het normale leven weer op te pakken, is het voor mij bijna weer tijd om een volgende visa run te maken. Ik probeer een volgende ‘Jungle Survival Course’ te regelen via UBAT, hetgeen moeizaam schijnt te lukken. Eveneens langzaam is de t-shirt productie, tijd om een alternatieve methode te gaan uitproberen.

Verder doe ik wat voorbereidend leeswerk voor Latijns Amerika, waar ik naar toe wil.

Terug bij Matt’s place na mijn eerste Malay survival tocht, ga ik me daar door mijn enkel. Ik zie mijn jungle tocht bijna als sneeuw voor de zon verdwijnen. Enkele Iboprufen en massages brengen echter hoop. Veel lezen en rusten dus…

Na mijn tweede super trip in Malaysia moet ik die enkel dus ECHT proberen te ontzien. Want het lezen en rusten is wel teniet gedaan in de jungle. Maar ja… ook hier in Thailand kon ik weer twee dagen door het bos hobbelen, een bergje op terwijl we zouden kamperen op de top.

Hangmatje en genieten van het uitzicht. Alleen het weer deed vervelend. Drie maanden geen regen… en ja hoor… het begint te stormen… we schuilen onder de rotsen en genieten van het schouwspel. Wolken komen zeer snel overwaaien, het slagregent en het is koud…

Het klaart een beetje op en mijn Thaise begeleiders slaan aan het koken. Ja kamperen kunnen ze wel… ze zeulen alleen een halve keuken mee en dat maakt het nog al zwaar. Nou ja… ik hoef het niet mee te zeulen. En erg lekker eten moet ik zeggen…mmmmm

De tweede dag lopen we weer naar beneden via een ander pad. Moeilijk te volgen pad en heel anders dan de trip in Malaysia. Gedurende de tweedaagse tocht kom ik meer te weten over de rubberbomen, cashewnoot (vrucht en noot aan een boom) en de iets te veel locale planten die als voedsel/medicijn kunnen dienen.

Dat onthoudt mijn arme hoofd nooit. Ik durf eigenlijk niet te zeggen dat ik het koud vond op de berg want een dag later hoor ik van mijn moeder dat het MIN 20 was in Nederland met sneeuw en wat meer dat erbij hoort.

Het duiken dat ik er in de tussentijd heb gedaan, levert het bewijs voor mezelf dat de lokaties inderdaad nauwelijks schade hebben geleden door de tsunami. Ko Ha, Hin Daeng, Hin Muang, Phi Phi spots (Maya en Bida) alles is super!

Alleen de ‘superdag’ (King Cruiser wrak, Shark Point en Anemone reef) valt tegen, gewoon weer klote zicht. Of ik in Oostvoorne rondzwem 😉 Alleen daar worden niet TIEN walvishaaien op de video gezet. Tuurlijk niet op de plek waar ik die dag dook. Nee het was op de plek waar ik de dag ervoor was ;-(

Verder heb ik wederom de mazzel een buddy te treffen die net overstapt op backplate en wing.

En dan lees ik in mijn mail de vraag of ik tijd heb om enkele eenvoudige alcoholische drankjes eerdaags te drinken…. Cor, een goeie vriend van me die ik 3 jaar niet had gezien, komt ff langs voordat zijn werkleven in Nederland weer begint.

Behalve de Chinese sterke drank herinner ik me niet veel van de eerste avond 😉

We relaxen wat, laten ons masseren, eten en drinken…. En na een tijdje gaat ook dat vervelen. Gelukkig red Cor me om 1 dag op het strand door te brengen. Na lang nadenken en terugrekenen, besefte ik me dat ik in November 2003 mijn laatste dag op het strand had doorgebracht… beetje niets doen en boekie lezen. En dat was nog in Ao Nang ook!

Na een stranddag, vonden we dat we wat actiever moesten worden en planden een zelf kayak tocht. Dus niet dat gedoe met de kudde 5 eilandjes op 1 dag bezoeken en 2 uurtjes peddelen…nee wij wilden weer wat bijzonders. Kayaken, van Ao Nang naar Ko Hong en daar kamperen en de volgende dag terug. Een korte try out om te zien of het beviel.

Na de voorraden water, noodles etc. te hebben ingeslagen stonden we om 07.00 in den ochtend bij de Thaise kayakdame om uit te leggen wat we twee avonden daarvoor al met haar baas hadden afgesproken. Fijn dat die baas dat ook door communiceert (‘bazen’ zijn ook bijna overal ter wereld hetzelfde haha).

En het ging haar begrip in het Engels en Thai te boven dat er mensen ZO vroeg ZO lang NAAR Ko Hong wilden peddelen. Daar heb je toch longtail boten voor die je daar naar toe brengen?!? Afijn, na bijna 2 uur verspild te hebben peddelden we dan eindelijk weg. Cor probeert met een lijn en haak achter zijn kayak ons diner aan te vullen met verse vis. Ikzelf krijg bezoek van een klein zee slangetje dat bescherming zoekt onder mijn kayak.

Beetje met de wind en golven mee, maakten we niet al te vermoeid, na een 2 uur een koffie stop. Onder aan het koninklijk paleis gingen we aan de wal. En ik op mijn bek… waarbij ik mijn hand en voeten open haal aan de mosseltjes. Tsja… het was wat slipperig.

Nou ja Cor trekt de kayaks wat meer de rotsen op en ik sprokkel wat hout bij elkaar om een fikkie te stoken voor Cor’s koffie. Terwijl Cor zijn koffie op slurpt, lepel ik mijn verlate ontbijt naar binnen. We vervolgen onze weg. Nou dat iedereen de longtail nam was niet eens zo’n gek idee. Zonnebrand of niet… we verbranden allebei aardig en na nog een 3 uur peddelen tegen de wind in kwamen we aan op onze bestemming.

Goed. Kamp opgezet, hangmat opgehangen en een eenvoudig vuur aangelegd. De visacties waren niet succesvol. Zelfs de omkooppoging om de plaatselijke ranger vis voor ons te laten vangen en die te ruilen tegen een halve liter vuurwater bracht ons geen verse vis.

Dus alleen wat 3 minuten noodles, aangevuld met gedroogde vis… Na de ceremoniele Saem Song toost gingen we vroeg pitten. Inmiddels hadden we wel al besloten om, met de verbrandingen NIET terug te peddelen maar ons naar Ao Nang terug te laten verschepen door een longtail. Na het gepeddel was het weer tijd om Krabi te bezoeken voor het betere Thaise eten en een flinke massage.

Terwijl we wat zitten te beppen en drinken (het eten was al gedaan), zit er een tafeltje verderop een blond meisje mee te luisteren. Ik zie haar af en toe glimlachen en concludeer dus dat ze Nederlandse is. Niet veel later zit ze bij ons aan tafel. Ze doet wat moeilijk als we vragen waar ze vandaan komt… Bij Den Haag uit de buurt….. Dus ik voel nattigheid…. En ja hoor… komt ze uit Poeldijk… de Poelluk zeg maar.

Nadat we afscheid nemen, vraag ik aan Cor of hij nog wist wat we allemaal bespraken VOORdat ze bij ons aan tafel kwam. Ik denk niet dat dat allemaal even geschikte onderwerpen waren en we schieten in de lach.

Op de terugweg uit Krabi worden we ingehaald door een vrachtwagen met 2 joekels van olifanten. De begeleiders zitten op het dak om ze rustig te houden. Een mooi gezicht.

De dagen vliegen voorbij, we vermaken ons in Ao Nang aan de bar en proberen de locals uit te leggen wat al die “Paulussen” zijn en betekenen die wij om de zoveel tijd uitroepen.

Paulussen… “Jou ken ik… jij staat bij mij in de tuin…” en voor de rest mag je zelf bedenken hoe sommige (een hoop) blanke toeristen eruit zien. We hebben al moderne Paulussen, Oudere jongere Paulussen, Rap/Hip hopPaulussen etc. Voordat ik het weet zeggen Cor en ik “tot de volgende keer” tegen elkaar.

Ik blijf nog even in de buurt om Songkran mee te maken. Het Thaise nieuwjaar waar iedereen elkaar nat gooit en spettert. Afgesproken met wat dames uit de kroeg om bij JJ’s in Ao Nang een en ander te vieren. Nou dat is best vermoeiend al dat water gooien. Mijn 3 waterwapens waren al snel geconfisceerd. Alleen mijn ‘supersoaker’ bleef over.

Pfff gelukkig was er een koelbox in de buurt om ook de inwendige mens nat te houden. Om een uur of 3 in de middag verplaats ik me wat naar Hat Nopparat Thara om zo rond vijven in Krabi aan te komen. En dan laat het geheuden me wat in de steek. Ik herinner me vaag iets van mijn “imitatie Coyote Ugly over de bar kruipen”…. Ik keer terug naar Ao Nang en wordt wakker in het ziekenhuis van Krabi. Ja STOM brommer/motor ongeluk. Een mooie schuiver ergens in de nacht. Heel veel mazzel gehad.

De brommer zag er na het ongeluk beter uit dan ik zullen we maar samenvatten.

Het deed me denken een een schuiver op de fiets die ik 17 jaar geleden maakte na een schuurfeest aan de Zweth. Ik herstel redelijk rap en maak een rondje langs vrienden & bekenden om gedag (tot de volgende keer) te zeggen en begeef me zonder echt noemenswaardige zaken naar Bangkok om een dag later te vertrekken.

Vorig reis verslag: Verenigde Arabische Emiraten 2

Volgend reis verslag: Maleisië 4 / Guatemala 1