Zaterdag 13 – Maandag 22 December 2003
Vorig reisverslag: Thailand 2
Volgend reisverslag: Laos
Reisverslag
De bus van Bangkok naar Siem Reap om Angkhor te bezoeken. Voor sommigen een bekend gegeven…. een niet geringe opgave om door Cambodja over land te reizen.
‘s Ochtends om 06.30 in Bangkok in een minibusje gestapt waar we uit werden geladen om een uur of 10. Daar werd ons vrolijk meegedeeld dat ons volgende vervoer ons zou oppikken om ongeveer 13.00 uur…. voordat we boos konden worden, protesteren of wat dan ook was de kolerelijer vertrokken. En we waren nog niet eens de grens over.
Ja zo kan ik het ook om van dat traject een dagtocht te maken dacht ik nog. Berustend wachtten wij met een man of 8 af. En inderdaad, we kunnen onze kadavers achter in een pickup truck laden…. nou als dat het vervoer is voor de rest van de tocht hebben we ons wel erg laten naaien.
Gelukkig was dit alleen tot de grensovergang. Deze liepen we over zonder problemen.
Na wederom een uur te wachten op een bus klommen 4 van ons in een gereedstaande, voor ons bedoelde taxi. Nou het vervoer werd er beter op. De weg echter niet.
Na een klein voorproefje van het wegdek in Cambodja stopten we bij een wegrestaurant. Daar konden we dan op de bus wachten….
Na wederom enkele uren wachten, kwam er iets van blik op wielen dat groot genoeg was om 24 Falangs te vervoeren, voor rollen. Wij naar binnen en een plekje gezocht EN gevonden. De rest van onze grensover’gang’ zat ook in deze bus….. vraag me niet waarom er dan 4 vooruit werden gestuurd en ergens anders wachten… niemand kon hierop antwoorden… ach ja…
Aangezien het hier om een uur of 6 donker is… en weinig tot geen straat verlichting reden we met de duizelingwekkende vaart van een geschatte 20 km per uur over het hol-knots-begonia wegdek omringt met een savanneachtig landschap. Na een uur niersteenvergruizen stoppen we bij… een wegrestaurant….
Wat later wederom op weg in het duister. Als donderslag bij heldere (en donkere) hemel was daar het hoge piepen bij de motor. Alle meereizende autotechneuten wisten in 5 talen te vertellen dat het de v-snaar moet zijn. Een beetje Mc Gyver had dat met z’n zakmes, ducktape en ty wraps toch wel op kunnen lossen. Helaas/gelukkig? was ik mijn zakmes verloren zodat ik mijn (niet bestaande) automechanische capaciteiten niet ten volle kon benutten.
Toen er een motor onderdeel uit werd gehaald waar niets mee mankeerde, ‘t water uit de radiateur liep en een steeksleutel als hamer werd gebruikt gaf ook de laatste uitvinder in de bus het op. De chauffeur liftte op een van de vele passerende vrachtwagens mee naar het dichtsbijzijnde… ja wat… ANWB station ofzo….
Deze vrachtwagens hadden mij en mijn reisgenoten inmiddels van een zacht grijsrode stof laag voor zien. Na 2 uur stopte er een pickup truck. Met onze chauffeur… Nou zijn ze in Zuid Oost Azie redelijk creatief met het vervoeren van mensen. 17 kleine Cambodjaantjes in een truck… dat was wel een maximum.
Helaas waren wij met *24 falangs*…. INCLUSIEF RUGZAK.
Volgepropt, de vrouwen in de cabine, de ‘echte mannen’ in de bak, op de openstaande laadklep, balanceren op het randje van de bak, ledematen uitstekende, half op het dak, staand, balancerend op 1 been dat ingeklemd was tussen een schouderblad en een knie vertrokken we over het immer slechter wordende wegdek.
Nou zullen sommigen van jullie wellicht denken… dit verzin je om er een avontuur van te maken…. NEE….
In elk geval, de weg was aan de zijkant het minst voorzien van grote kuilen en rotsen. Wel van zachte rivierbedding en bomen met vervaarlijk laag overhangende takken die door ons op goed geluk ontweken dienden te worden.
Eenmaal stopten we. De chauffeur moest zijn dak van de binnenkant wat uitdeuken en wij maakten van de gelegenheid gebruik om de ledematen wat anders te positioneren. Na nog een uurtje kwamen we zowaar op een geasfalteerde weg aan. Halleluja…en de chauffeur probeerde de verloren tijd in te halen.
Als je dan half op het dan zit met iemand om je heen… nee geen lekker ding maar iemand die anders van het dak af gleed… dat is best frisjes. Eenmaal om een uur om 00.00 aangekomen vielen we uit de laadbak en probeerden we de verschijnselen van gebrekkige doorbloeding in de ledematen en de opkomende onderkoeling te bestrijden….
Uitgeput en weer een avontuur voor mijn kleinkinderen (huh… bij wijze van…) verder viel ik in slaap. Om 07.00 opgestaan om het tempel complex van Angkhor te bezoeken. Hier zullen woorden en zelf mijn foto’s te kort schieten.
Borubudur, Prambanan, de pyramides….het valt in het niets. Slechts het tempel complex van Karnak en Luxor waren zo adembenemend mooi. Steile trappen, voetbrede treetjes, omhoog klauteren en heeeeel voorzichtig weer terug. De overwoekerende jungle bij sommige tempels, de miniscule details in de beeldhouwwerken, fantastisch.
Aan het einde van de dag kom ik moe en erg voldaan van de eerste dag Angkhor terug in mijn guesthouse. Daar ontmoet ik enkele reisgenoten uit de bus… Vragend keken ze me aan, zo van… waar kom jij vandaan… Mijn antwoord viel in ongeloof. Deze groep wilde liever wat feesten op enkele welbekende Thaise eilanden, Khao San road onveilig maken, een enorme joint opsteken of wat gepoederde spiegeltjes leeg snuiven…. ze kwamen net uit bed….
Dit was heel duidelijk niet mijn type groep. Ik bleef dan ook heerlijk ‘alleen’. Waarom zij hier waren is mij nog niet geheel duidelijk. De tweede dag over wederom een wegdek waar mijn nieren en amandelen met grote regelmaat van plek verwisselden bracht mij op een brommer naar enkele verder gelegen tempels.
De tocht leidde mij door het landelijke Cambodja. Echt van de weg afgaan was niet aan te raden door de vele landmijnen die er nog liggen. Per maand komen er zo’n 30 slachtoffers bij….
Kuilen, bulten, honden, varkens, overstekende koeien ontwijkend, inhalen zonder tegenliggers te raken of weg te slippen in het mulle zand bereik ik enkele schitterende plekjes.
Terwijl het nieuws die avond liet zien dat de VS Saddam gevangen hadden genomen, stokte bij mij even de inspiratie om de pracht van de tempels te beschrijven in mijn dagboek. Ik kijk gefascineerd naar het CNN beeld… een ONGELOFELIJKE Amerikaanse HUFTER, vraagt mij of ik dit wil zien. Na mijn positieve antwoord schakelt die toch over naar een sportkanaal, na 20 seconden schakelt die niet terug maar loopt weg…..
Maar goed ook, want toen was bij mij even een drempel bereikt waarbij het stoom uit de oren kwam, vlammen uit de ogen… de woorden heb ik nog in gehouden en de handjes kon ik met moeite bedwingen om die coke vriend (niet dat drankje) eens aan te “spreken”….
Die sukkel heb ik verder gelukkig niet meer gezien….. en de Khmer (een Cambodjaan het Khmer… niet per definitie van het Khmer Rouge regime), de Khmer bediening van het guesthouse reageerde aziatisch…..
Een andere ‘bezienswaardigheid’ in Siem Reap is het landmijn museum. Hier wordt je wederom even met je neus op wat kille feiten gedrukt. Een collectie van onschadelijk gemaakt materiaal dat nog dagelijks slachtoffers eist.
Jongetjes van een jaar of 7, of 12 of ouderen die het land bewerken. 30 nieuwe slachtoffers per maand. En de Verenigde Staten, Rusland en China produceren nog immer nieuwe landmijnen… Woorden schieten ook hier even te kort om te beschrijven wat ik voel en de woorden die ik heb zijn te ‘belerend’. Te wijzend met het vingertje… naar wie eigenlijk…
In Phnom Penh bezoek ik de Killing Fields van Cheuong Ek (spelling?) en S-21 een van de concentratie kampen waar bijna 30 procent van de 8 miljoen Khmer onder het regime van Pol Pot verdween.
pol Pot… doof pot. De Verenigde NATIES hielden de Khmer Rouge zetel vrij in die tijd. Ofwel… dat vingertje waar ik het over had…. we zijn allemaal wederom schuldig…. L’histoire ce repet.
Het blijft niet lang stil in mijn hoofd. Nu ik de woorden overtik uit mijn ‘schriffie’ dat ik als deel 5 van mijn reisdagboek gebruik, zie ik het schilderij weer voor me.
1 Soldaat sleurt een schreeuwende vrouw weg, zijn kameraad heeft haar baby bij een been. In de lucht geheven zie je de arm bijna naar de boom bewegen, om het kleine lichaampje te verbrijzelen… om kogels te sparen waarschijnlijk….
3 jaar, 8 maanden en 21 dagen…. meer dan 2 mln slachtoffers….
Na al deze (en nog wat persoonlijke) zware gedachten, enorme schijterij (ja het is niet allemaal rozegeur …) en historisch besef vertrek ik per busje temidden van de locals naar Kratie om daar op het dak van een speedboot inStung Treng te belanden. In Kratie bezoek ik in een longtail boot wat Irrawaddy dolfijnen in de Mekong rivier. Stung Treng was niets meer dan een overstap plek op weg naar de grens met Laos.
Nog iets over het vervoer in Azie… hoe vervoer je met bamboe en touw bijelkaar gebonden varkens, 2 meter lang suikerriet, een tafel van 3×2 mtr, een 1000 litervat… precies… overdwars voorop de becak, achterop de brommer of fiets.
Een foto hiervan maken was helaas elke keer gedoemd tot mislukken. Een digitale camera is meestal te traag en zelf rijdend over de inmiddels bekende Cambodjaanse wegen of achterop een taxi brommer leverde wel interessante situaties op. Het deleten van foto’s is een rsi achtige beweging geworden.
In Stung Treng verplaats ik me per long tail speedboot met de *wel* indrukwekkende snelheid van 72 km per uur over het water naar Lao.
Vorig reisverslag: Thailand 2
Volgend reisverslag: Laos
Recent Comments