Maandag 12 Mei – Zaterdag 14 Juni 2003
Volgend reisverslag: Verenigde Arabische Emiraten 1
Maandag ochtend 12 mei 2003 vertrokken per taxi, na (voorlopig) afscheid van het boze oog (m’n moeder) te hebben genomen richting Den Haag Centraal.
Op centraal miste ik tuurlijk net de trein naar Schiphol…dan maar ff wachten…. Helaas geen leuke stewardessen in de trein, zoals al eerder gebeurd is op weg naar schiphol, deze keer was het een grote negerin….
Goh wat kan zo’n boek spannend zijn….
Alles tot en met London eigenlijk soepeltjes verlopen…voor de liefhebbers (Shirbeep en Cor zijn denk de enigen): de rugzak woog 10,5 kg!
Na wat vertraging uit London, met een windje mee toch op tijd in Cairo gekomen….Door de eerste douane controle…mannen met kapjes op….SARS vrees ik, snap er geen sars van in elk geval.
Verder was het midden in de nacht, dus op zoek naar een taxi.
Mister, you need taxi, mister pssst…special price for you…
Mister you want taxi…ja dacht je dat ik ging lopen vriend…voel eens aan je hoofd….
Zoals altijd heb je ineens heel veel vrienden en als ik zeg heel veel vrienden…dan bedoel ik ook heel veel vrienden…… advies prijs voor taxi rit (openbaar vervoer stopt om 23.00) was ongeveer 20-25 US. Toen ik op 10 dollar uitkwam vond ik het al gauw best.
Zo’n dag gaat natuurlijk niet in de warme kleren zitten (koud…nee warm…het is hier tussen de 30 en 40 graden overdag…’s nachts…who knows..who cares…)
Ik was blij dat ik verder zonder al te veel gezeik in mijn lekkere bedje in het Victoria hotel (erg goed…te luxe voor mij) kon duiken.
Dinsdag lekker uitgeslapen en een beetje rond de stad geslenterd..op zoek naar goedkoper onderkomen (Victoria prijs is ongeveer 25 US)…en nu zit ik prins heerlijk voor 7 euro in het Pensione Roma op een 3 persoons kamer…met nog 2 bedden vrij..als er dames zijn die zin hebben ;-))
Hoo oeps…anderen lezen dit ook..daar gaat mijn reputatie….
Verder Islamic Cairo doorgebanjerd en lekker beetje niets gedaan… niets gedaan? Helemaal niets? Helemaal niets!….Heerlijk… sorry zal jullie niet zo zieken…
Afijn…2 dagen door Cairo gelopen…niets zo goed om een stad te leren kennen dan er te voet in te verdwalen…..en dat lukte me tot twee keer toe…
En dan vraag je dus aan die mannen in die witte pakken (niet uit de Bijlmer, dit zijn agenten…….) de weg…Midan Opera (Opera plein) of Midan Ramses of Midan Talaat Hard (Midaan is plein)..en dan wijzen ze wel…. tot dat de een naar rechts wees en de ander naar links….eeh okee bedankt…ik loop nog wel ff verder op het uitzonderlijke navigatie/orientatie vermogen… uhum. Gelukkig valt Cairo mee…als je je concentreert op de grotere pleinen, kom je er wel…
Verlaat je de grotere pleinen, richting de hoofd- en zijstraten en stegen en zelfs zij-stegen…nou dan kom je dus ook in buurten waar je je hond nog niet zou willen laten sch**ten….
Het verkeer…ook zo’n prachtig iets…met 16 miljoen mensen in Cairo alleen al, is het een beetje druk.
Op de wat fatsoenlijkere straten zo’n 3 rij banen.
Dus rijden er 5 auto’s naast elkaar. Vooral ‘s avonds het licht niet aan doen want anders zou je wel heel erg opvallen…en toeteren natuurlijk…naar mooie vrouwen, naar toeristen die de taxi in gelokt moeten worden, naar voetgangers die wel of juist niet over mogen steken. Bussen , vrachtwagens…de toeter is een taal geworden…
Met die taal heb je geen lichten, richting aanwijzers e.d. meer nodig.
Stoplicht op rood…mooi dan kunnen we door rijden…. wel even toeteren naar de verkeers agent om te bedanken dat hij je er door laat (zolang je hem niet van z’n sokken rijdt) of om sorry te zeggen….
De tweede dag een beetje de andere kant van de stad verkend..Zamalek (eiland in de Nijl) wederom te voet. Mijn hoed lokt overigens al twee dagen lang erg veel reacties uit (dus Britt was niet de enige), ik verbrand in elk geval mijn knar niet…bij de (tweede) douane controle begon het al…” Hee mister….where is your gun and your horse” … via het australische “g’day mate” naar “Hee you are Indiana Jones” …
Dus ik uitleggen dat het dan Indiana Joop moet zijn en ik hier deel 4 van de films kom opnemen…..dat geloofden ze echter niet ;-))
Wat een but toetsenbord trouwens hier in dat internet cafe (ergonomische stoelen…yeah right….)….ach ja voor nog geen euro per uur moet je ook geen wonderen verwachten…
Eeh afijn…Zamalek…de Nijl deels overgestoken en via Cairo tower een overzicht op de stad genomen (187 meter hoog torentje….best leuke BASE jump dacht ik nog).
Je ziet de smog als een deken over de stad hangen…eerst dacht ik dat er een zandstorm vanuit de woestijn op kwam zetten…niet dus….
Ja de uitlaat gassen hebben hier vrij spel….
Gisteravond wat Mofta gegeten en 2 kouwe Stella’s in het dorstige lijf gegoten….ja bier natuurlijk…dat hebben ze hier gelukkig ook gewoon…niet zo lekker als Sakarra of eeh hoe heet dat spul op de donderdag bij jou ook weer Polly? ;-))
Vanmorgen met een enorm dure taxi (3 euro) mijn STUDENTENkaart opgehaald in een gebied dat ik ook met het openbaar vervoer moeilijk kon vinden…nee dit was niet aan te lopen…kon wel maar ik wilde ook nog naar het Egyptisch museum….
Ja ik studeer…okee…dan krijg je een kaart…no questions asked verder…. pasfoto, kopie paspoort, centen (60 pound….9 euro ofzo) klaar…
Gevolg: 50% korting op alle entree prijzen in Egypte en er zijn een hoop dingen waar je inwilt kan ik je vertellen… zoals rechtgeaard Nederlander/Westlander…HELEMAAL GOUD
Daarna linea recta naar het museum..voor de eerste keer…morgen nog een keer omdat je anders Pharao burnout krijgt…ik wel in elk geval. En jaaaa hoor heel eenvoudig..ipv 20 pond…10 pond…
Mooi museum…al is het merendeel niet goed gelabeld….dan neem je toch een gids…ja dag..ik ben geen kuddevolk….zoals Bon Jovi al zong..I ain’t gonna be just a face in the crowd……(It’s my life)
Die gidsen doen overigens vaker niet meer dan het labeltje op lezen, dat uiteraard net aan die kant te zien is waar jij NIET staat… Dat hoorde ik ze in elk geval in het duits en engels enkele malen doen…. Ook wel goeie er tussen overigens!!
En dan bedoel ik de gidsen…niet die russische/franse wijffies die hier los lopen…gewoon in het wild…
De nabije toekomst….zondag naar Aswan, via Abu Simpel, een felluca (zeilboot) reisje dan twee dagen omhoog naar Kom Obo en Edfu richting Luxor…daarna….who knows….Abydos en Dendara insjallah…
Overdag in Cairo nog een wasje gedaan, alles lekker laten drogen en de rugzak ingepakt.
Ik hoor het oma nog zeggen: ” Marianne, wel goed de kruisjes wassen” En dat advies heb ik al soppend in de wastafel maar opgevolgd…
Kleine wasjes, grote wasjes, doe ze in je wastafel …. spoelen …schrobben…. wat je met zeep allemaal niet kunt doen.
‘s Avonds (volgens mij was het zondag) vertrok ik met Todd (een australische gozer uit Denemarken) per luxe sleeper train naar het zuidelijke Aswan.
Na een een maaltijd waar je een compleet weeshuis mee kon voeren, nuttigden we een lekkere kouwe Stella in de restauratie wagen en maakten we wat verder kennis.
De bedden waren inmiddels in orde gemaakt. Todd brak weliswaar zijn enkels bijna toen ie het trappetje op moest maar dat kwam niet van de drank…
De airco was niet echt nodig nog vonden we…totdat we rond een uur of 6 ‘s ochtends wakker werden en we het zonnetje al begonnen te voelen.
Ja de extreme temperatuur waren we op voorbereid …. dat wil zeggen…we hadden het gelezen en we lieten de droge hitte gelaten over ons heen komen.
We kwamen aan in het Al Salam hotel en na een douche gingen we de omgeving verkennen…de High Dam die Lake Nasser vormt, de oude dam, de onafgemaakte obelisk en met een wankel bootje voeren we naar de tempel van Philae (niet te verwarren met Phi Le)
Gelukkig/helaas geen krokodillen of nijlpaarden te bekennen… In het meer zelf zitten die kroks weer wel maar om nu al voor Steve Irwin te gaan spelen leek het mij nog wat vroeg….
Tijdens die bezienswaardig heden, maakten we kennis met Trevor, een kiwi uit Hongkong die wat vliegtuigen moest kopen in Cairo en wat tijd over had….
Na een middagtochtje op een Felluca (zeilboot) dronken we bij een zwembad, in de schaduw een paar kouwe Stella’s…niet te veel want we moesten de dag erna vroeg op…en we hadden al een lange dag gemaakt…
Nou die dag werd nog langer….na zo’n 8 halve liters in bed gecrashed om daar om 3.30 uit te komen…
De bus vertrok naar Abu Simpel vanuit een centraal startpunt…het zou een konvooi moeten zijn, in verband met de veiligheid…
Konvooi….yeah right…je verzamelt…wacht dan uiteraard een half uur en dan mag je vertrekken…een tourbus of 5 en een mini bus of 4.
Niet allemaal vol natuurlijk….behalve die van ons…daar zaten we met een man of 14 in….en dat 3 uur heen…dat ging nog ….
Gelukkig konden we de grote bussen voorblijven en kwamen we als een van de eerste aan bij het tempel complex.. want van een echt konvooi was geen sprake…geen gewapende begeleiding ofwat dan ook.
Ook hier was de studentenkaart weer van onschatbare waarde….
De tempels die uitkijken over het water (ze zijn verplaatst omdat ze anders zo’n 60 meter onder water stonden…leuke duik had me dat trouwens geleken) ontvingen net de nog niet zo sterke ochtend zonnestralen.
Een magnifiek gezicht…..22 meter hoge beelden….en dan die kleine poppetjes van mensen met open monden…fabulous.
Wat me alleen wel erg opvalt is dat er gewoon een hoop korte termijn eikels rond lopen.
Een islamitisch land en dan die “kleding”…sorry…laat dat lekker op het strand…en anderen….. nou dan begrijp ik waarom ze burkha’s hebben uitgevonden… te veel vlees in te korte en strakke broekies….
Een ander ding dat opvalt is dat al heel wat eeuwen mensen het blijkbaar niet kunnen laten om dingen van anderen te bekladderen/beschadigen e.d.
Het is nog steeds indrukwekkend alles wat je ziet, je komt alleen ook “graffiti” tegen…van de grieken, de romeinen, napoleon’s leger, de engelsen …noem maar op….
Na Abu Simpel zo’n zelfde transport tafereel terug…alleen nu was het een weinig warm…daar kon die airco in het busje uiteraard niet tegenop.
In Aswan, namen we afscheid van Trevor..die moest weer naar Hong Kong.
Todd en ik gingen met kapitein Tarek en kok Achmed in 3 dagen en twee nachten omhoog per felluca. Via de tempel bij Kom Ombo en de Tempel van Horus bij Edfu.
Langzaam zeilend en soms alleen maar drijven met de stroom mee, genoten we van het landschap, de palmbomen langs de nijl, de woestijn die er aan grenst, de oude tempels, de nieuwe dorpjes.
Onderweg af en toe stoppend voor een duik in de Nijl (niet aan te raden volgens alle reisgidsen) of een tempel, ‘s ochtends badend met een stuk zeep, genieten van een perfect ontbijt, lekkere bak thee, goeie lunch en het onvermijdelijke biertje natuurlijk in de middag.
Ook mijn galabayya (ja zo’n jurk zeg maar) werd onderweg traditioneel gedoopt in de Nijl… ik zat er alleen nog in…
Ook de kok werd overboord gegooid en via het roer klommen we de boot weer in die langzaam maar zeker verder dreef.
De kapitein probeerde nog een klein oplichtings stukje door te voeren.
Na twee dagen ons afzetten bij Kom Ombo en dan met een auto naar Edfu wilde brengen. Dat zou letterlijk afzetten zijn…. het scheelt hem alleen een kolere eind terug zeilen…met weinig wind en veel stroom tegen..
Dat feest ging natuurlijk niet door….
Toen we in de buurt van Edfu waren, was de verder zeer geslaagde Felluca tocht, tot een eind gekomen.
Per omgebouwde pick up truck die als busje dienst deed, gingen we door het landelijke Egypte langs de Nijl naar de tempel van Horus.
Ook hier wordt je bijna weer met stomheid geslagen…. sorry als dit verkeerd valt of als ik het al eerder heb gezegd maar de huidige bewoners kunnen gewoon geen afstammelingen zijn van de oude egyptenaren….
Wat een prestaties, wat een kennis van architectuur, beeldkunst, te veel om op te noemen…
Daarna weer een staaltje van de huidige instelling…onze chauffeur kwam niet opdagen…. ja welkom in het Midden Oosten.
Oplossing…nou gelukkig werd ik voor een echte woede uitbarsting door Todd wat gekalmeerd, want natuurlijk konden we wel mee….we moesten alleen ff betalen…ja dat had ik gtvrdgtvr in Cairo al gedaan…
Okee…na een heftige woordenwisseling en je probleem over te dragen aan een ander, liep een en ander met een sisser af. Ja dit is de niet altijd even leuke kant, die wel bij deze manier van reizen hoort.
Deze keer in konvooi MET gewapende politie begeleiding, gingen we op weg naar Luxor.
Na een tocht zonder verder veel noemenswaardige zaken, kwamen we aan bij het Arabesque hotel op de oostelijke oever van de Nijl.
Heerlijk die dag verder niets gedaan. Beetje op het dakterras gehangen…in de schaduw, in het zwembad… boekie lezen, beetje ouwehoeren..heerlijk dus.
De dag erop gingen Todd en ik, met prive gids (het is erg rustig…weinig toeristen…) naar de Valley of the Kings en de Valley of the Queens, met tussendoor een bezoek aan de tempel van Hatsepsut en de Kollosi van Memnon als afsluiter van die dag.
Als volleerd Indiana Joop, bezochten Todd (niet te verwarren met de Egyptische god Toth) en ik 6 tombes.
Normale mensen doen er 3 en normaal mag je zo’n 10 minuten per tombe bekijken.
Nou wilde het geval dat we in Aswan, Robert Duvall tegen kwamen. Een egyptoloog die ik weleens op Discovery had gezien…die had nog wat tips en gewapend met extra kennis hadden we ons huiswerk gedaan en bepaald welke tombes we wilden zien.
Helaas waren ze niet allemaal geopend. Nefertari is bijvoorbeeld op dit moment dicht.
Met een gemiddelde van 30 minuten per tombe, wat omkoperij hier en daar (compleet geen fotografie meer toegestaan in de tombes zelf!!), werd de bestuurder wat ongerust waarom ie zo lang moest wachten….
Nou ik zal jullie niet lastig vallen met de verhalen over de dingen die we daar zagen en uitgelegd kregen door de gids…dat kan onmogelijk goed overkomen in zo’n kort verslag 😉 als dit.
Deze dag (volgens mijn dagboek was dat zaterdag de 24e) eindigde rond een uur of 2 ‘s middags…denk ik…we hadden de nodige kilometers gemaakt…daarna gingen we maar eens op zoek naar een internet cafe, wat struinen over de bazaar/souq…
Gister (zondag) het tempel complex van Karnak bezocht. Als je denkt dat je al een en ander had gezien bij Abu Simpel en Edfu en uiteraard in het museum in Cairo, werd het hier nog eens over gedaan….te groot, te veel om op foto’s vast te leggen, al heb ik daar uiteraard wel pogingen toe gedaan.
Dat tempel complex loopt eigenlijk door tot (en met) de Tempel van Luxor, waar we de tocht besloten.
Tegenover de tempel in Luxor zat cafe Ali Baba…die gingen we maar eens met een bezoekje vereren….. uitzicht op het temel complex, na mijmemerend genieten van een ondergaande zon…
Todd is inmiddels terug naar Kopenhagen….wie weet zie ik hem in Australie nog eens…. en ik…ik zit eindelijk een eind te maken aan dit verslag want ik moet zo weer een vergadering in en dat project moet ook af en wat is de status van die aankoop…oh nee…. ik duik zo het zwembad in denk ik… of zal ik eerst nog wat mailen of wat wandelen door Luxor….
Luxor…midden in Egypte..hoe vaak ben je daar…..niet vaak…hoe vaak regent het daar…..niet vaak……en ja hoor…om me te herinneren aan hoe dat ook weer was, miezerde het vanmorgen…..de straten waren zowaar nat…. daar ging ik op mijn balkon eens ff lekker van genieten.
Met de vroege bus vanuit Luxor vertrokken. Toen was het nog wat draaglijk de temperatuur zo om 06.30 (ja wie zegt er dat ik alleen maar lui op mijn nest lig te meuren…. oh ik zelf waarschijnlijk…laat maar….)
In de bus alle ruimte…heerlijk twee stoelen voor mezelf…
Whoeps…niet die stoel bij het raam kiezen want daar werd je gevriesdroogd….
De rit zou tussen de 5 en 6 uur duren… dus ging de video aan onderweg… de Egyptische variant van het Theater van de Lach schalde op een ongekend volume door de half lege/volle bus.
De lokale John Lantink was vele malen leuker dan die in Nederland… het deed me wensen dat ik die ook nooit had kunnen verstaan…
Na 7,5 uur, precies op tijd dus, kwamen we aan bij een van de busstations van Hurghada.
Ik had al gereserveerd bij een hotel(letje) maar dat bleek vol te zijn…was ineens een groep tussendoor gekomen…. Alternatief voor de helft van de prijs…
Nu als rasechte Hollander (ja dat blijf je dan toch echt hoor) eens gaan kijken…
Nu die plek was goed genoeg voor mij…in elk geval voor 1 of 2 dagen… nog geen 5 euro per nacht…en daarvoor had ik een helaas geen airco, wel een prive badkamer waar ik nog net 2 kakkerlakken ter grootte van een gemiddelde Jack Russel zag wegsprinten…. mmmm als ze maar niet uitgelaten hoefden te worden 😉
Uiteraard heeft ieder hotel een SUPER goede duikschool waar ze zaken mee doen…. maar toch besloot ik voor om de eerste dagen eens rustig wat zaakjes af te lopen…..
Ik liet me overhalen om eens te kijken wat het was bij Son Bijou divers…. de rest…King Tut, Prince Diving, Sara divers, Marie, Gulf diving (Beirout hotel) was al helemaal NIETS, totaal KLOTE, om het netjes te zeggen.
Ik ga het niet uitgebreid over kwaliteit, veiligheid, kennis, materiaal e.d. hebben… aan die kennis ontbrak het bij hun ook allemaal…
Voor details kun je me mailen….dat wordt iets te grof en uitgebreid voor hier!
Nou dus besloten om gewoon bij de top te gaan kijken….Aquanaut, Subex, Easy Divers…
Nou Subex leek me iets TE duur (90 EURO per dag) en hun dagjesboten zouden zelfs door Aziatische sloopbedrijven nog geweigerd worden….
Aquanaut leek me wel wat…alleen nadat ik 15 minuten moest wachten voordat ik een materiaal inspectie kon doen, heb ik ook hun aan de kant gezet.
Op naar Easy Divers. Daar wel geslaagd qua materiaal, boten, kennis e.d…. wel wat duurder (50 euro per dag materiaal, 2 duiken, lunch e.d. alles erbij in, excl frisdrank aan boord…) en dat was het waard.
Over de duiken later meer….
Aan het begin van die avond wat gaan eten met Wade en Rhino (dat moet een bijnaam zijn… er zijn helemaal geen neushoorns in Queensland….)
Nou dat werd dus stappen met wat Australische gasten…. een hoop bier en een hoop stom gezwets later komen we aan bij een Egyptische avond….wooo…we waren de enige “buitenlanders”..
Er werd gebuikdanst….nou het zag er opzicht in het begin ff leuk uit…en er was bier….alleen als je ff ging praten met een van die meiden had je ineens 4 mannen om je heen…. en als het echt een leuk gesprek met haar werd, kwamen er nog een paar bij…
Okke…tijd om af te taaien….naar boven…een dakterras met nog meer kouwe stella’s.
Aardig in de olie ga ik terug naar mijn Sea Waves hotel en ontmoet Ziggy…na een gesprek met nog wat andere hotel gasten en het “management”, blijven we met z’n 2-n over.
Nou mijn directheid en eerlijkheid moge bekend zijn…. dus was niet iedereen vrolijk weggegaan die avond. De kwaliteit van de duikscholen was ter sprake gekomen en de kwaliteit van het onderkomen (goed genoeg voor mij maar daar is ook alles meegezegd….) de dopeheads die er rondliepen e.d.
Zo spraken we verder. Ziggy studeerde in Engeland, z’n ouders kwamen van Mauritius en blablabla… totdat ie op een gegeven moment …na al mijn eerlijk commentaar, waarin ik ook aangaf dat ze best aan mij mogen verdienen (niet te veel tuurlijk ;-een pondje hier en daar is genoeg), mij toch iets moest bekennen.
Nou aan de ene kant werd ik boos en aan de andere kant kon ik er wel om lachen.
Hij kwam niet uit Engeland e.d….hij werkte gewoon hier maar vond mij zo eerlijk, dat hij het tijd vond worden om ook eerlijk te doen (of dat loog ie ook heel overtuigend).
En zo deed hij een boekje open over de truuks waarmee de toeristen (in elk geval in toerist traps zoals daar) werden genaaid…en als je ouder was dan 16 en niet te veel weerstand bood nog letterlijk ook (vrouwen hadden wel hun voorkeur overigens).
Ach ja…en de meesten trapten er met open ogen in…. soms voor een pond, meestal voor meer…veel meer…. hahaha (de echte details heb ik maar gecensureerd). Na nog een biertje met hem te hebben gedronken ging ik m’n mandje maar eens opzoeken.
Het was de dag erna ook tijd geworden om een ander onderkomen uit te proberen… nog goedkoper (25 pond) en dezelfde “kwaliteit”…en de naam, de naam was onweerstaanbaar: “Hotel California”.
Ik maakte me alleen wat zorgen over hoe ik daar zou vertrekken….
Wel erg gelachen toen ik mijn ontbijt daar nuttigde met de Falwty Towers achtige gesprekken die ik voerde met hun variant van Manuel….
Al struinende langs alle mogelijke hotels, kwam ik langs het Snafer hotel…
Veel betere kwaliteit en slechts 30 pond per nacht (4,5 euro) en daarvoor had ik een zeer schone hotelkamer, AIRCO, 2 bedden, eigen badkamer met schoon toilet…en WC papier…..dat is “HAND”iger dan de andere manier om je….je weet wel…. en een balkon met uitzicht op die vervelende Rode Zee.
Ik ga inchecken daar en daar begint het circus toen ik zei dat we 30 pond hadden afgesproken…
No no mister…
Yes…you said 30 yesterday…
Tst, tst, tst…no no…sorry
Okee… ik maak me klaar voor de onderhandelingen….
No you are a nice man
Zal wel dacht ik…en ik wachtte af hoe hij de onderhandelingen verder zou gaan…
I give you the room for 25 pounds….
Huh…. en razendsnel begon ik…nou dat weet ik niet hoor….” only because you are my friend” verzekerde ik hem nog eens…
Heerlijk ff genieten…boekje lezen, terrasje pakken…ja zo kom je de dag wel door. De avond niet laat gemaakt want de maandag was het vroeg uit de veren (07.00) om de duikweek te beginnen waar ik mezelf op had getrakteerd….ja ik zou alles nog binnen mijn budget houden…
Heerlijk gegeten in het Red Sea Restaurant alwaar de enige andere clientele bestond uit een kudde Nederlandse schapen. Wat een hoop lawaai zonder iets zinnigs te zeggen…oftewel….gewoon een beetje dollen over en weer…in het engels….ze hadden niets door … mooi … “houwen zo”…en zij onderling in het Nederlands….hahaha.
Toen die zichzelf vrijwillig verwijderden (niet te verwarren met preventief ruimen) zag ik ze beneden in de straat lopen en vroeg…”Yo ladies….where are you going?”
Antwoorde degene die dacht dat ik achter haar aan zat, al wijzend naar rechts.. That way….
….” Then I will have to go *that* way, wijzend naar links…. en daarna in het nederlands….veel plezier meiden….
Een paar dagen later is het in Papas II nog goed gekomen… 😉
De eerste dag duiken met Easy Divers stond op het program. Een goeie briefing als welkom aan boord van het schip en een goeie duikbriefing later konden we het water in.
De eerste duik zou eigenlijk een check duik moeten zijn…nou dat verliep vlekkeloos. Ook met zo’n raar ding op je rug en die rare vinnen…en dat korte slangetje…
WHELP Eddy.. waar zijn mijn eigen spullen dacht ik nog… nou ja max diepte bij Easy Divers was zowieso 30 meter…en aangezien mijn Bud en ik nog niet aan elkaar gewend waren, gingen we de eerste duik niet dieper dan 15 meter.
De tweede duikplek zou bij Dolphin house zijn….
Er naar toe varende kwamen de eerste dolfijntjes inderdaad door het wateroppervlak heen…. dat was een goed begin.
Een kwartier lang konden we genieten van het oppervlakte schouwspel van de “Flippers” (heb dat woord altijd al eens willen zeggen ;->)
De tweede duikbriefing, zelfde buddies…mooi wij hoeven niet met die gids mee…dit werd m’n buddies 301ste duik dus….redelijk goeie match….
Hop we lagen als eerste buddy paar in het water en besloten tegen de klok in om het rif heen te zwemmen.
Wat een kolere herrie onder water…nee niet van andere duikers, boten die door het wat heen ploegden…nee die groep acrobaten (zonder die clown) was nog in de buurt.
Het gepiep, gefluit en geklik werkte ons op de zenuwen. Waar zouden die kolerelijers toch zitten?
Voor je…niets, boven je….blauw water, rechts van je…nog meer blauw water, onder je…een zand bodem, links…het rif, achter je..donkerblauw water…en ineens…..daar verschenen de eerste 2 schaduwen…
Al snel kwamen ze dichterbij…en bleek de rest van de school ook meegekomen te zijn.
Zo’n 15 dolfijnen dartelden op een meter of twee van ons op en neer. De jonkies dicht bij de ouderen, de “tieners” moesten wat capriolen uit halen…pijlsnel omhoogzwemmend, zag je ze door de waterspiegel heen breken om enkele momenten later, vlak naast je neer te ploffen, onderste boven zwemmen, bellen blazend vermaakten ze ons.
Dit alles duurde slechts 2 minuten…het leek een eeuwigheid onder water..de diepte…6 meter…
De groep vertrok weer en ook wij richten onze aandacht op het ineens niet zo bijzondere rif meer.
2 minuten later komen we de gids tegen met z’n groepje…blijkbaar hadden we een gelukzalig blik of gaven we nog licht want het was al gauw duidelijk bij hun dat WIJ de “vinnen” gezien hadden…zij hadden ze net gemist…terwijl ze naar elkaar toe aan het koersen leken te zijn…
Ach ja… we waren lucky denk ik.
Ik zal jullie niet al te veel meer vertellen over het duiken nog…slechts 2 dingen wil ik nog even met jullie delen…
Donderdag was wisseldag voor bijna alle Ollanders. Er zouden 3 gastduikers zijn op de boot…maar achguttegut…er stond wat wind…dus het dappere duo besloot af te bellen…want ze had zo snel last van zeeziekte…
Dus ik zag de bui al hangen….maar wat en wie schetst mijn verbazing (hoe doe je dat trouwens…verbazing schetsen…) de boot vaart uit voor die ene, hele speciale, bijzondere, belangrijke Nederlandse gast…. IKKE
De gids wist wat ie aan me had (ik niet aan hem dus ff babbelen…) en zo konden we 2 fantastische driftduiken maken…grote vrij zwemmende murenes, een one man show van een schilpad, een baars met een grote piercing door zijn lip heen….
Daar zou de plaatselijke Cees de Maa vrolijk van worden als al die beesten die modetrend gingen volgen…
Gelukkig hing er geen visdraad aan waar die mee verstrengeld zou kunnen raken…niet dat ie ons had laten helpen met die haak…zo vrolijk zag ie er niet uit…
Een ongekende luxe als enige gast aan boord…..
En dan was er duik 499…. ik zou buddy’n met een brandweer duiker met 60 duiken (in Nederland)…okee… nou ff praten enzo…. het leek wel werk bemerkte ik snel…
“Ik heb ook altijd pech” dacht ik nog en snel keek ik of Jan & Jurgen niet om een hoekje stonden de gniffelen…
Na wat meer tips en tricks tijdens en na de eerste duik stelde hij zelf voor om de volgende duik met een andere teamindeling te water te gaan…hij wou mijn 500ste duik niet verpesten….(dus ik koppelde hem aan de gids)
Hij stribbelde niet tegen en ik sloot me aan bij een buddy paar dat ik al eerder op de boot had meegemaakt. Dat werd een memorabele duik die ‘s avonds met een paar eenvoudige alcohlische versnaperingen werd gevierd.
Hoe zou Juk dat hebben gedaan op Oostvoorne vraag ik me af terwijl ik dit allemaal “opnoteer”. Ik heb er in elk geval een paar op mijn normale/vaste duikbuddies/collega’s getoost….
Het duiken was goed bevallen. Nog een paar dagen en ik zou de bus nemen naar Cairo.
Katja (een van de Nlse instructrices) zou ticket regelen want zij moest haar vliegtuig naar Nederland halen….haar vriendje (Anders…een Zweed…niet van die brillen) zou later komen…vanuit Nederland gingen ze naar de Philippijnen….
Mmm mischien toch ff langs daar…wie weet wat voor job opportunities daar zijn…
In de tussentijd genoot ik lekker van een paar Bacootjes op mijn balkon.
Ja die Theo had zo’n slechte smaak nog niet….
Waar ik die echte Bacardi vandaan had….gekregen onderweg… van wie en waarom… gecensureerd….
Theo..op je gezond-hik… heid
Ach en als ik niet op het balkon zat te genieten…(soms is het gewoon te vroeg voor een bacootje…) dan genoot ik van een full body massage…
De busreis naar Cairo verliep zonder vermeldenswaardige zaken.
Ingetrokken in het Berlin Hotel waar een heuse picollo rondloopt.
Behalve aan Harrie Jekkers moet ik ook denken aan Inspector Clouseau and the Return of The Pink Panther…. de tranen rolden over mijn wangen toen ik deze notities in mijn reisdagboek maakte…ik zag alle scenes weer van die film die ik meerdere malen met wat vrienden gezien had.
De mensen in het Berlin Hotel waren echt van plan je van dienst te zijn! Niet zoals ik eerder in Hurghada tegen was gekomen.
Hier gaven ze waarschuwingen tegen de “street husslers”, de prijzen voor taxi ritten, de echte prijzen van parfum, de kapper, t shirts e.d.
Het begon al toen ik ‘s ochtends om een uur of 7 m’n kamer uit kwam en op weg wilde gaan naar het Gizeh plateau…waar de drie bekendste pyramides staan.
Nou dat ging natuurlijk niet zomaar… eerst MOEST ik ontbijten… Als gastheer vond hij het z’n plicht om mij niet eerder te laten gaan…
Dus ik neem plaats aan het tafeltje met hem terwijl de picollo de keuken induikt.
Hij komt terug met broodjes, kaas, jam, thee en een omeletje….mmmmm dat ziet er goed uit…
In de tussentijd, is een andere gast van het hotel opgestaan en vraagt of ie ook aan mijn tafel(tje) plaats mag nemen. Tuurlijk antwoord ik hem.
We raken in gesprek en ik vergeet uiteraard de tijd….en moet ik tot mijn schande bekennen…zijn naam.
De uit Hawaii afkomstige reiziger is hier om wat “argeloze” opgravingen te doen en we hebben het uiteraard over de vele schatten uit de oudheid, de wereldpolitiek en financien e.d.
Alle problemen worden zoals overal ter wereld in een handomdraai opgelost, onder het genot van twee bakkies thee.
Terwijl hij z’n kamer induikt, weet ik dat het te warm is om op dit tijdstip van de dag buiten te zijn.
Dus ik sleur mijn karkas voor de zoveelste keer naar het Egyptisch museum. Verder vul ik mijn dag met het lezen (en omruilen) van boeken, het praten met wat medereizigers, mij tot dan toe onbekende egyptenaren en het slenteren door de stad.
De dag erop sta ik extra vroeg op om uiteindelijk toch bij die pyramides uit te komen.
Ja ook dit is weer een indrukwekkend gezicht. Ik schiet een aardige overzichts foto van de “grote drie” op het plateau.
Ik draai me om en daar zie je allemaal kraampjes, verkopers en de massa toeristen die in de airco bus aankomen…. precies op tijd ben ik weg. Ik kuier wat verder en uiteindelijk beland ik bij de Sfinkx.
Ik hoor een gids uitleg geven…blablabla…. Ik sta op het punt om hem te vragen:
Leg eens uit hoe het komt dat de erosie van de Sfinx anders is, (door water, hevige regenval) dan die van de pyramides (door wind en zand).
En als 2e onverklaarbare vraag: De oude meesters waren zo kundig….hoe komt het dan dat het hoofd onproportioneel klein is ten op zichte van het lichaam van de sfinx….dat ziet er echt heel raar uit…
Ach ja…niemand maakt zich daar echt druk om en niemand weet het antwoord. De gevestigde egyptologen wagen zich er niet aan, omdat ze anders waarschijnlijk niet meer serieus genomen worden… De gevestigde orde wil dat nu eenmaal niet.
En ik…ook ik heb niet het antwoord. Ik weet wel dat het niet de fabeltjes zijn die de gevestigde orde je wil laten geloven.
Eenmaal terug in de stad, kom ik op een plein Micheal tegen. Een 60 jarige Ier die ook in het Berlin hotel verblijft.
We besluiten wat te gaan eten en wat verder te praten. Hij geeft 3 dagen les (Engels) en heeft dan 4 dagen voor zich zelf… mmm dat biedt perspectieven.
Voordat ik in het vliegtuig naar Abu Dhabi zou zitten, wilde ik nogmaals naar Khan El Kalili…de grote souq, om wat kleine dingetjes te kopen voor Phi, Melanie en Ethan in Abu Dhabi.
Na de adviezen van de heren uit het Berlin Hotel kom ik nog sterker beslagen ten ijs. Alhoewel…ijs hier…
Na veel onderhandelen, gebaren en plezier, kom ik ‘s avonds bekaf thuis en duik in mijn mandje.
De ochtend erop, zou ik gaan pinnen om het hotel te betalen en om 14.00 zou ik richting vliegveld gaan.
Ik loop naar een pinautomaat…aha De International Bank of Abu Dhabi leek me wel een gepaste keuze.
Helaas waren de geldautomaatgoden mij voor het eerst erg ongunstig gezind.
Want? Nou daar sta je dan met je goeie gedrag, nog 2 uur te gaan voor de rit naar het vliegveld en die automaat geeft geen sjoechem, geen geld EN………. GEEN pasje terug.
Het enige dat ie uitspuugt is een blanco bonnetje.
Ik slaak een diepe zucht en bereid me voor om in de bank de juiste personen te spreken te krijgen.
Of iemand met een koevoet die die kast open zou breken. Mij om het even…als ik m’n pas maar terug krijg.
Dus ik sla de hoek om, tegen getraliede ramen aan en ik struikel terloops bijna over de bewakingsbeambte die op een gammel stoeltje zijn taak uitvoert (wakker blijven).
Je raadt het al…. de bank was DICHT.
Binnensmonds ontsnapt mij een oernederlandse vloek.
Na veel gebonk op de ramen, wordt er opengedaan. De interne beveiligingsbeambte was door die herrie met z’n verkeerde been van z’n sofa gestapt.
Na veel vijven en zessen, waar bij een Soedanes gozer die ik eerder was tegengekomen in een ‘fruit juice stalletje’ als tolk optrad, bleek dat ik morgen maar terug moest komen.
Waar was die man met die koevoet die ik al eerder had bedacht…helaas dat ging niet werken.
Dus ik als een speer naar het kantoor van Gulf Air.
Daar deden ze absoluut niet moeilijk over het verzetten van de datum. Zelfs niet op zo’n korte termijn…inmiddels 3 uur voor vertrek….
Uiteraard Phi even gebeld en gemailed, anders stond ie daar ‘s avonds voor Jan met de bekende achternaam op mij te wachten.
De dag erop…inderdaad…de bank was gewoon open en in no time had ik m’n pas weer terug.
Volgend reisverslag: Verenigde Arabische Emiraten 1
Recent Comments